Question 1

– jest godność i inne dobra osobiste pracownika i wymóg ich poszanowania przez pracodawcę. Przepis ten stanowi generalną wytyczną w zakresie kształtowania relacji pracodawcy z pracownikami. Jej przestrzeganie, poza tym, że jest prawnym obowiązkiem pracodawcy, korzystnie wpływa na kształtowanie kultury organizacyjnej.

Accepted Answer

Godność

W przytoczonym przepisie wspomina się o godności i innych dobrach osobistych. Pojęcie godności pojawia się akcie prawnym najwyższej rangi, jakim jest Konstytucja RP. Zgodnie z art. 30 Konstytucji, przyrodzona i niezbywalna godność człowieka stanowi źródło wolności i praw człowieka i obywatela. Jest ona nienaruszalna, a jej poszanowanie i ochrona jest obowiązkiem władz publicznych.

W cywilizacji europejskiej ugruntowane jest przekonanie, że każdy człowiek posiada wewnętrzną niezbywalną wartość. Jest ona niezależna od konkretnych cech osobistych, czy własnych zachowań. Wiąże się to z uznaniem każdej istoty ludzkiej za osobę. Przyrodzony charakter godności oznacza, że przysługuje ona każdemu z racji samego faktu bycia człowiekiem. Wspomniany przepis Konstytucji nakazuje zarówno władzom państwowym, jak i wszystkim obywatelom Rzeczpospolitej Polskiej poszanowanie godności każdego człowieka.

Dobra osobiste

Pojęcie dóbr osobistych zostało objaśnione w art. 23 Kodeksu cywilnego, który wśród dóbr osobistych wymienia zdrowie, wolność, cześć, swobodę sumienia, nazwisko lub pseudonim, wizerunek, tajemnicę korespondencji, nietykalność mieszkania, twórczość naukową, artystyczną, wynalazczą i racjonalizatorską. Nie jest to katalog zamknięty (wyczerpujący), lecz przykładowy. Generalnie dobra osobiste można scharakteryzować, jako rozwinięcie pojęcia godności. Są to dobra niematerialne, ściśle związane z egzystencją i psychiką osób fizycznych. Mają charakter niezbywalny, co znaczy, że nie można ich utracić, czy zbyć np. w wyniku sprzedaży.

#zobacztez#

Odpowiedzialność w razie naruszenia dóbr osobistych

Zgodnie z art. 24 Kodeksu cywilnego, ten, czyje dobro osobiste zostaje zagrożone cudzym działaniem, może żądać zaniechania tego działania, chyba że nie jest ono bezprawne. W razie dokonanego naruszenia może on także żądać, ażeby osoba, która dopuściła się naruszenia, dopełniła czynności potrzebnych do usunięcia jego skutków, w szczególności, ażeby złożyła oświadczenie odpowiedniej treści i w odpowiedniej formie. Na zasadach przewidzianych w Kodeksie cywilnym można również żądać zadośćuczynienia pieniężnego lub zapłaty odpowiedniej sumy pieniężnej na wskazany cel społeczny. Jeżeli wskutek naruszenia dobra osobistego została wyrządzona szkoda majątkowa, poszkodowany może żądać jej naprawienia na zasadach ogólnych.

Taka ochrona prawna przysługuje każdej osobie fizycznej, w tym (w związku z art. 300 Kodeksu pracy, odsyłającym do unormowań Kodeksu cywilnego) pracownikowi doświadczającemu naruszenia jego dóbr osobistych w związku z zatrudnieniem.[alert-info]Ocena, czy w konkretnej sytuacji rzeczywiście nastąpiło naruszenie dobra osobistego, nie może być dokonywana według miary indywidualnej wrażliwości zainteresowanego, ale powinna uwzględniać elementy obiektywne, a więc mieć na uwadze odczucia przeciętnego odbiorcy – osoby rozsądnej i racjonalnie oceniającej, nieobciążonej uprzedzeniami, nieskłonnej do wyrażania ekstremalnych sądów (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 czerwca 2014 r., I PK 310/13).[/alert-info]

Dobra osobiste a stosunek pracy

W kontekście zatrudnienia wymienić można szczególne dobra osobiste, związane ze specyfiką stosunku pracy, takie jak prawo pracownika do pracy w bezpiecznych i higienicznych warunkach lub prawo do wypoczynku (patrz wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 lipca 2009 r., II PK 311/08).

Niewątpliwie realizacją zasady poszanowania dóbr osobistych pracownika są przepisy prawa dotyczące równego traktowania (niedyskryminowania) w zatrudnieniu (art. 183a-art. 183e Kodeksu pracy), które uznają za niedopuszczalne m.in. zachowania, których celem lub skutkiem jest naruszenie godności pracownika i stworzenie wobec niego zastraszającej, wrogiej, poniżającej, upokarzającej lub uwłaczającej atmosfery (molestowanie).

Do ochrony godności pracownika odwołuje się również w czytelny sposób przepis zobowiązujący pracodawcę do przeciwdziałania mobbingowi (art. 943 Kodeksu pracy), czyli działaniom lub zachowaniom dotyczącym pracownika, lub skierowanym przeciwko pracownikowi, polegającym na uporczywym i długotrwałym nękaniu lub zastraszaniu pracownika, wywołującym u niego zaniżoną ocenę przydatności zawodowej, powodującym lub mającym na celu poniżenie, lub ośmieszenie pracownika, izolowanie go lub wyeliminowanie z zespołu współpracowników.[alert-info]Tytuł zawodowy magistra jest dobrem osobistym pracownika (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 07 lutego 2007 r., I PK 211/06).[/alert-info]Z zasadą poszanowania dóbr osobistych pracownika koresponduje obowiązek pracodawcy wpływania na kształtowanie w zakładzie pracy zasad współżycia społecznego, określony w art. 94 pkt 10 Kodeksu pracy. Realizując ten obowiązek, pracodawca może pozytywnie wpływać na integrację i współpracę zatrudnionych osób, a przez to zapobiegać zachowaniom godzącym w godność lub inne dobra osobiste pracowników.

Przykłady naruszeń

Do naruszenia dóbr osobistych pracownika (kandydata do zatrudnienia) może dochodzić już na etapie rekrutacji, w czasie zatrudnienia, a także po jego ustaniu. W trakcie rozmowy kwalifikacyjnej osoba aplikująca może spotkać się z zachowaniami (np. pytaniami lub komentarzami) naruszającymi sferę jego prywatności, w którą pracodawca nie powinien wkraczać. W czasie trwania stosunku pracy pracownik może być narażony na niewłaściwe traktowanie, najczęściej ze strony przełożonych.[alert-info]Jak orzekł Sąd Apelacyjny w Katowicach, w wyroku z dnia 05 lipca 2018 r., III APa 22/18:
"powierzenie pracownikowi przez przełożonego (pracodawcę), na podstawie art. 42 § 4 Kodeksu pracy (czyli w trybie tzw. oddelegowania) pracy nieodpowiadającej kwalifikacjom pracownika, w sytuacji, gdy nie wystąpiły uzasadnione (względami organizacyjnymi, technologicznymi lub ekonomicznymi) potrzeby pracodawcy, może stanowić naruszenie przez pracodawcę obowiązku poszanowania godności pracownika, jeżeli nosiło znamiona intencjonalnego, świadomego i natężonego złą wolą działania zmierzającego do poniżenia i zdyskredytowania pracownika."[/alert-info]

Za naruszenie dóbr osobistych pracownika może też być uznane niezgodne z prawem posługiwanie się przez pracodawcę monitoringiem wizyjnym (patrz ochrona dobra osobistego, jakim jest wizerunek pracownika), np. zainstalowanie urządzeń monitoringu – wbrew zakazowi sformułowanemu w art. 222 § 2 Kodeksu pracy – w pomieszczeniach sanitarnych, szatni, stołówce lub palarni, gdy nie jest to niezbędne do zapewnienia bezpieczeństwa pracowników, ochrony mienia, kontroli produkcji lub zachowania w tajemnicy informacji, których ujawnienie mogłoby narazić pracodawcę na szkodę. Również przy prowadzeniu monitoringu poczty elektronicznej może dojść do naruszenia dóbr osobistych pracownika – gdy pracodawca nie uszanuje tajemnicy korespondencji (przeglądanie zawartości komputera z treściami prywatnymi jest naruszeniem dóbr osobistych).[alert-info]Działanie pracodawcy mające na celu ustalenie przyczyn powstania konfliktu pomiędzy pracownikami, polegające na sporządzeniu i złożeniu do akt osobowych notatki o zachowaniu pracownika, nie może być uznane za bezprawne i naruszające dobra osobiste pracownika (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 04 czerwca 2002 r., I PKN 249/01).[/alert-info]Z kolei przykładem naruszenia dóbr osobistych pracownika po zakończeniu stosunku pracy będzie złośliwe zwlekanie przez pracodawcę z wydaniem mu świadectwa pracy, w celu utrudnienia udokumentowania okresów zatrudnienia, od których zależą uprawnienia pracownicze u nowego pracodawcy.

Brak dbałości ze strony pracodawcy o jakość relacji międzyludzkich w warunkach zatrudnienia może prowadzić do zachowań godzących w godność i inne dobra osobiste pracowników. Ma to zwykle bardzo negatywny wpływ na poziom motywacji zatrudnionych osób. Dlatego też kształtując proefektywnościową kulturę organizacyjną, należy koniecznie takie zachowania eliminować.

#polecamy#

Question 2

Problemy z pozyskaniem pracowników dotykają obecnie wielu branż, dlatego coraz częściej pracodawcy decydują się na zatrudnienie pracowników z innych miejscowości. Aby zachęcić ich do przeprowadzki, oferują wynajęcie mieszkania, za które pracownik nie płaci wcale lub płaci tylko niewielką kwotę – o wiele niższą, niż musiałby uiścić, gdyby zdecydował się na samodzielne wynajęcie mieszkania. Jak należy rozliczyć udostępnienie lokalu mieszkalnego pracownikowi pod względem podatkowym i składkowym? Przeczytaj artykuł i dowiedz się więcej!

Accepted Answer

Udostępnienie lokalu mieszkalnego jako przychód pracownika

Zgodnie z art.12 ust.1 Ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przychodami ze stosunku pracy, stosunku służbowego, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy są wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężna świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania, w szczególności:

wynagrodzenie zasadnicze;
wynagrodzenie za godziny nadliczbowe;
dodatki i nagrody;
ekwiwalenty za niewykorzystany urlop;
świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika;
wartość nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo płatnych.

[alert-info]Udostępnienie lokalu mieszkalnego pracownikowi stanowi dla niego przychód z tytułu nieodpłatnych świadczeń, jeżeli pracownik nie ponosi żadnych kosztów, lub z tytułu świadczeń częściowo płatnych, jeżeli pracownik ponosi tylko część kosztów.[/alert-info]Przepisy ustawy o PIT nie definiują wprost, czym jest nieodpłatne świadczenie. Jak ustalił jednak Naczelny Sąd Administracyjny w uchwale z 16 października 2006 roku, FPS 1/06, nieodpłatne świadczenie ma na gruncie podatku dochodowego „szerszy zakres niż w prawie cywilnym, obejmuje bowiem wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu”.

Kwestia nieodpłatnych świadczeń uzyskiwanych przez pracownika jako jego przychodu była także przedmiotem analizy Trybunału Konstytucyjnego, który w wyroku z 8 lipca 2014 roku, K/7/13, uznał, że „za przychód pracownika mogą być uznane świadczenia, które:

po pierwsze, zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie);
po drugie, zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść;
po trzecie, korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów”.
Wartość pieniężną nieodpłatnych świadczeń ustala się zgodnie z art. 11 ustawy o PIT i w odniesieniu do udostępnienia pracownikowi lokalu mieszkalnego jest nią równowartość czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu. Jeżeli pracownik w części pokrywa opłaty związane z najmem, jego przychodem będzie różnica pomiędzy wartością rynkową czynszu a odpłatnością ponoszoną przez pracownika.

[alert-info]Aby rozliczyć przychód z tytułu nieodpłatnego użyczenia lokalu mieszkalnego dla pracownika, należy wziąć pod uwagę rynkową wartość czynszu za podobne mieszkanie w danej miejscowości.[/alert-info]

#zobacztez#

Jak ustalić przychód od nieodpłatnego udostępnienia mieszkania pracownikowi?

Pracodawcy mogą wynająć mieszkanie, którego właścicielem jest zakład pracy, mogą także wynająć je od innej firmy zajmującej się tego typu działalnością. Czy w tym drugim przypadku przychodem będzie kwota netto z faktury VAT otrzymanej od wynajmującego?
Z takim pytaniem zwrócił się do Dyrektora Krajowej Informacji Podatkowej pracodawca, który wynajął od firmy mieszkanie dla swojego pracownika za określoną kwotę netto plus VAT. Mieszkanie zostało udostępnione pracownikowi na podstawie umowy użyczenia, a zapisy o tym fakcie znalazły się w zawartej między stronami umowie o pracę. Pracodawca chciałby do przychodu pracownika wliczyć kwotę netto z faktury VAT, jaką otrzymuje od firmy wynajmującej mu to mieszkanie. Takie działanie zostało uznane w interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 7 lutego 2018 roku, 0115-KDIT2-2.4011.387.2017.3.RS, za nieprawidłowe:

„W konsekwencji nie można zgodzić się z Wnioskodawcą, że przychód z nieodpłatnych świadczeń związanych z udostępnieniem Pracownikowi lokalu na cele mieszkalne jest/będzie stanowiła kwota netto z faktury VAT wystawionej przez Wynajmującego. Przychód ten dla celów obliczania zaliczki na podatek dochodowy, na podstawie art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawić bowiem należy według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia najmu tego lokalu”.

Jak ustalić równowartość przysługującego czynszu? W przywołanej interpretacji indywidualnej Dyrektor KIP wyjaśnia:

„Przepisy ustawy nie określają bliżej sposobu ustalania równowartości przysługującego hipotetycznie czynszu. Stąd też przy ustalaniu wysokości czynszu należy odwoływać się do przeciętnej wysokości czynszów stosowanych w danej miejscowości przy najmie lub dzierżawie nieruchomości tego samego rodzaju”.

Należy przy tym pamiętać, że udostępnienie lokalu mieszkalnego pracownikowi podlega zwolnieniu z podatku dochodowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 19 i ust. 14 ustawy o podatku dochodowym do wysokości 500 zł miesięcznie.[alert-info]Wolny od podatku dochodowego będzie przychód z tytułu udostępnienia lokalu mieszkalnego pracownikowi do wysokości 500 zł miesięcznie. Podatek dochodowy należy zapłacić od różnicy pomiędzy faktyczną wartością czynszu podobnego mieszkania w danej okolicy a kwotą 500 zł miesięcznie.[/alert-info]Jeżeli zatem pracodawca wynajmie mieszkanie, którego wartość rynkowa wynosi 1500 zł dla trzech pracowników, okaże się, że wartość nieodpłatnego świadczenia dla każdego z tych pracowników zmieści się w ustawowym limicie i pracodawca nie będzie zobowiązany do naliczenia i zapłaty zaliczki na podatek dochodowy z tego tytułu.

Nieodpłatne udostępnienie lokalu mieszkalnego pracownikowi a obowiązek wobec ZUS

Wartość świadczenia polegającego na udostępnieniu pracownikowi mieszkania dla potrzeb ubezpieczeń społecznych ustala się w odmienny sposób – w zależności od rodzaju własności lokalu. Zgodnie z § 3 Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z 18 grudnia 1998 roku w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie emerytalne i rentowe wartość pieniężną świadczeń w naturze ustala się w wysokości ekwiwalentu pieniężnego określonego w przepisach o wynagradzaniu, a jeżeli przedmiotem świadczenia jest udostępnienie lokalu mieszkalnego:

dla lokali spółdzielczych typu lokatorskiego i własnościowego – w wysokości czynszu obowiązującego dla tego lokalu w danej spółdzielni mieszkaniowej;
dla lokali komunalnych – w wysokości czynszu wyznaczonego dla tego lokalu przez gminę;
dla lokali własnościowych, z wyłączeniem spółdzielczych typu własnościowego, oraz dla domów stanowiących własność prywatną – w wysokości czynszu określonego według zasad i stawek dla mieszkań komunalnych na danym terenie, a w miastach – w danej dzielnicy;
dla lokali w hotelach – wysokości kosztu udokumentowanego rachunkami wystawionymi przez hotel.

Jak wynika z przytoczonego rozporządzenia, podstawą wymiaru składek będzie zatem przychód z tytułu udostępnienia lokali komunalnych, własnościowych, spółdzielczych, a nawet hotelowych, oprócz tych lokali, które są własnością płatnika składek.[alert-info]Nie podlega oskładkowaniu przychód za udostępnienie pracownikowi lokalu mieszkalnego, który jest własnością pracodawcy.[/alert-info]

Oddelegowanie pracowników a udostępnienie im miejsc noclegowych – czy powstaje przychód do opodatkowania i oskładkowania?

W sytuacji gdy firma wysyła pracowników w inne miejsce w Polsce lub za granicą do wykonania określonego zadania, a pracownicy nie przeprowadzają się tam, lecz jedynie korzystają z bezpłatnych noclegów w hotelach, kwaterach prywatnych czy wynajmowanych mieszkaniach, takie nieodpłatnie udostępniane lokalu nie stanowi wówczas przychodu, od którego należy zapłacić składki ZUS. Potwierdza to w swoim piśmie z 21 grudnia 2016 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych, DI/100000/43/1179/2016:

„Jednocześnie finansowanie przez pracodawcę noclegów pracowniczych samym pracownikom nie przynosi żadnej korzyści (przysporzenia majątkowego), albowiem korzystający z noclegu pracownicy nie zmieniają swojego stałego miejsca zamieszkania i nadal posiadają ośrodek życia w miejscowości, w której na stałe zamieszkują. Korzystanie przez pracowników z noclegów w miejscu i czasie wskazanym przez pracodawcę jest tylko i wyłącznie wynikiem polecenia pracodawcy wykonywania pracy na jego rzecz”.

W tej sprawie Dyrektor Izby Skarbowej wydał pozytywną dla pracodawcy interpretację indywidualną i uznał za prawidłowe niewliczanie do przychodu wartości uzyskanego świadczenia w postaci udostępnienia nieodpłatnie kwater dla oddelegowanych pracowników. W związku z tym, jeżeli na gruncie podatkowym nie można mówić o przysporzeniu majątkowym pracownika, nie może być mowy o obowiązku opłacania z tego tytułu składek ZUS. Podstawową różnicą jest zatem fakt, że w tej sytuacji skorzystanie z bezpłatnych noclegów leży w interesie pracodawcy, a nie pracowników, gdyż to pracodawca, dzięki zapewnieniu miejsc noclegowych, może liczyć na wykonanie przez pracowników pracy – inaczej nie byłoby to możliwe. Pracownicy swoje potrzeby mieszkaniowe realizują w innym miejscu i gdyby nie wykonywanie obowiązków pracowniczych, nie mieliby powodu do ponoszenia wydatków na takie noclegi.
Potwierdzeniem tego faktu jest także wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 3 października 2014 roku, II FSK 2378/12, zgodnie z którym:

„ponoszenie przez pracodawców wydatków w celu zapewnienia noclegów pracownikowi przyjmując wskazane przez Trybunał Konstytucyjny kryterium oceny jest świadczeniem poniesionym w interesie pracodawcy, bo jemu przynosi konkretną i wymierną korzyść w postaci prawidłowo i efektywnie wykonanej przez pracownika pracy”.

Reasumując, jeżeli pracodawca wynajmuje pracownikowi mieszkanie, bo pracownik mieszka w innej miejscowości i musi się przeprowadzić (zmienia swoje miejsce zamieszkania), możemy mówić o powstaniu przychodu z tytułu nieodpłatnego udostępnienia lokalu. Należy wówczas opłacić podatek dochodowy i składki ZUS. Natomiast w sytuacji, gdy pracodawca oddelegowuje pracownika do innej miejscowości i zapewnia mu bezpłatne noclegi, lecz pracownik nie zmienia swojego miejsca zamieszkania, przychód nie powstaje – nie trzeba płacić podatku ani składek ZUS. Sytuacje bywają jednak często nieoczywiste, dlatego zawsze warto skorzystać z pisemnego potwierdzenia prawidłowości swojego postępowania, czy to poprzez zwrócenie się do Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej, czy do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych.#polecamy#

Question 3

Pracowałam kilkanaście lat w jednym zakładzie pracy. Z biegiem czasu awansowałam z pracownika liniowego na brygadzistę, a następnie na specjalistę ds. produkcji. W styczniu złożyłam wypowiedzenie i po 3 miesiącach skończyłam pracę. W otrzymanym świadectwie pracy zauważyłam błędy, nie zawierało ono informacji o ostatnio zajmowanym stanowisku. W dokumentach posiadam aneks, który zmieniał mi stanowisko na specjalistę. Czy mam szansę na sprostowanie świadectwa pracy?

Accepted Answer

Sprostowanie świadectwa pracy jest możliwe i wymaga od pracownika złożenia wniosku. Na końcu świadectwa pracy zamieszcza się pouczenie, które opisuje tryb składania wniosku o sprostowanie oraz wskazuje sąd, do którego pracownik może odwołać się od decyzji.

Sprostowanie świadectwa pracy przez pracodawcę

W ciągu 14 dni od otrzymania świadectwa pracownik może wystąpić z wnioskiem do pracodawcy o jego sprostowanie. Rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Socjalnej w sprawie szczegółowej treści świadectwa pracy oraz sposobu i trybu jego wydawania i prostowania określa termin, w jakim wniosek ten ma być rozpatrzony i wynosi on 7 dni. Jeżeli były pracodawca zgodzi się z wnioskiem, sporządza i wydaje on nowe świadectwo. Warto zauważyć, że przekroczenie terminu złożenia wniosku o sprostowanie świadectwa pracy nie cofa prawa do uwzględnienia prośby przez byłego pracodawcę.

Sąd a sprostowanie świadectwa pracy

W sytuacji gdy pracodawca nie uwzględni wniosku o sprostowanie świadectwa pracy, powinien zawiadomić o tym na piśmie. W tym przypadku pracownik od dnia otrzymania informacji o odmowie skorygowania świadectwa ma 14 dni na odwołanie się do sądu rejonowego. Warto zaznaczyć że pracownik ma także prawo do wniesienia sprawy do sądu w ciągu 14 dni od dnia, w którym pracodawcy upłynął siedmiodniowy termin na sprostowanie świadectwa lub zawiadomienie o odmowie jego skorygowania.

Skierowanie żądania sprostowania świadectwa pracy do sądu ma postać pozwu. Jest to sprawa niemajątkowa, dlatego nie trzeba uiszczać żadnych opłat i toczyć się będzie w postępowaniu zwykłym. Gdy sąd uwzględni powództwo, wówczas pracodawca powinien wydać pracownikowi nowe świadectwo pracy, w ciągu 7 dni od dnia uprawomocnienia się orzeczenia sądu w tej sprawie.

Sprostowanie świadectwa pracy oznacza wydanie nowego poprawnie przygotowanego dokumentu. Pracodawca najpóźniej w dniu wydania nowego świadectwa pracy ma obowiązek usunąć z akt osobowych i zniszczyć błędnie wydane świadectwo pracy.#polecamy#

Question 4

Podczas urlopu złamałam nogę i w związku z tym przebywam na zwolnieniu lekarskim. Trwa to już 5 tygodni i niedługo planuję powrót do pracy po L4. Czy to prawda, że pracodawca będzie musiał wysłać mnie na badania lekarskie? Czy będę musiała płacić za badania?

Accepted Answer

Powrót do pracy po L4 - czy wymagane jest przeprowadzenie badań?

Powrót do pracy po L4 trwającym ponad 30 dni oznacza dla pracodawcy konieczność skierowania pracownika na badania lekarskie w celu potwierdzenia jego zdolności do podjęcia pracy.

[alert-info]Art. 229. § 2 Kodeksu Pracy
Pracownik podlega okresowym badaniom lekarskim. W przypadku niezdolności do pracy trwającej dłużej niż 30 dni, spowodowanej chorobą, pracownik podlega ponadto kontrolnym badaniom lekarskim w celu ustalenia zdolności do wykonywania pracy na dotychczasowym stanowisku.[/alert-info]

Pracodawca, przewidując powrót do pracy po L4 pracownika, powinien wystawić skierowanie na badania medycyny pracy. Za badania lekarskie w ramach medycyny pracy, czy to wstępne, okresowe czy kontrolne, koszt ponosi zawsze pracodawca.

Pracownik jest zobowiązany stawić się na badania kontrolne, gdyż pracodawca nie może dopuścić go do pracy bez ważnych badań.

[alert-info]Art. 211. Kodeksu Pracy
Przestrzeganie przepisów i zasad bezpieczeństwa i higieny pracy jest podstawowym obowiązkiem pracownika. W szczególności pracownik jest obowiązany: (...)
5)poddawać się wstępnym, okresowym i kontrolnym oraz innym zaleconym badaniom lekarskim i stosować się do wskazań lekarskich.[/alert-info]#zobacztez#

Badania kontrolne a obowiązki pracodawcy

Badania medycyny pracy powinny być wykonywane w miarę możliwości w godzinach pracy. Za czas przeznaczony na badania profilaktyczne, w trakcie którego nie wykonujemy pracy, należy się pracownikowi wynagrodzenie jak za czas wykonywania pracy.

Pracodawca ma obowiązek ustosunkować się do wyników badań kontrolnych i zaleceń lekarza orzecznika. Tak więc, jeżeli stan zdrowia pracownika skierowanego na badania, nie pozwala na powrót do pracy na stanowisko zajmowane przed okresem niezdolności do pracy, pracodawca zobligowany jest do jego reorganizacji pracy danej osoby. Pracodawca w takim przypadku powinien odsunąć pracownika od pracy, może on np. przenieść pracownika na inne stanowisko, które nie nadwyręży stanu zdrowia pracownika.

[alert-info]Pracodawca zobowiązany jest ustosunkować się do wyniku badań pracownika. Jeżeli pracownik nie jest zdolny do wykonywania pracy na danym stanowisku, pracodawca nie może dopuścić go do pracy.[/alert-info]

Konsekwencje uchylenia się od obowiązku wykonania badań lekarskich

W przypadku uchylania się od obowiązku poddania się profilaktycznym badaniom lekarskim w ramach medycyny pracy, pracodawca może nałożyć na pracownika karę upomnienia, nagany lub karę pieniężną. W skrajnych przypadkach niepoddanie się badaniom medycyny pracy może nawet stanowić podstawę do rozwiązania umowy o pracę z winy pracownika.#polecamy#

Question 5

Jestem na zwolnieniu lekarskim od 1.01.2020 r. Lekarz wystawił mi zwolnienie do 02.02.2020 r. W piątek 01.02.2020 r. jestem umówiony na kolejną wizytę, na której zapewne dostanę kolejne zwolnienie lekarskie. Wiem, że lekarz może wystawić zwolnienie tylko jeden dzień w przód. W takim razie oba zwolnienia będą przez jeden dzień się pokrywały. Czy nakładanie się zwolnień lekarskich jest dozwolone?

Accepted Answer

Zasady wystawiania zwolnienia lekarskiego

Szczegółowe zasady wystawiania zaświadczeń lekarskich regulują przepisy ustawy o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (Dz. U. z 2017 r., poz. 1368 z późn. zm.), rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z 10 listopada 2015 roku w sprawie sposobu i trybu orzekania o czasowej niezdolności do pracy, wystawianiu zaświadczenia lekarskiego oraz trybu i sposobu sprostowania błędu w zaświadczeniu lekarskim (Dz. U. z 2015 r., poz. 2013).

[alert-info]Obecnie lekarze wystawią zwolnienia w formie elektronicznej, tzw. e-ZLA jest wysyłane do ZUS, a ten przesyła je do płatników składek na profil informacyjny płatnika nie później, niż w dniu następującym po dniu otrzymania zaświadczenia lekarskiego.[/alert-info]

Najważniejsze zasady wystawiania zwolnienia lekarskiego:#zobacztez#

zwolnienie może zostać wystawione od dnia wizyty, czyli od dnia wystawienia albo od dnia następnego;
zwolnienie lekarskie może zostać wystawione również nawet o 4 dni w przód, jeśli:

następny dzień po dniu wizyty jest dniem wolnym od pracy,
wizyty odbywa się w okresie wcześniej orzeczonej niezdolności do pracy;

zwolnienie może zostać wystawione wstecz, ale nie więcej niż 3 dni poprzedzające dzień wystawienia;
w przypadku zwolnienia lekarskiego od lekarza psychiatry powyższa zasada nie ma zastosowania, ponieważ psychiatra jest uprawniony do wystawienia zwolnienia lekarskiego na okres wcześniejszy w razie podejrzenia zaburzeń psychicznych ograniczających zdolność do oceny własnego postępowania.

Nakładanie się zwolnień lekarskich a wynagrodzenie i zasiłek chorobowy

Wystawione przez lekarza zwolnienie lekarskie jest podstawą do wypłaty pracownikowi wynagrodzenia chorobowego lub zasiłku chorobowego. Zasiłek chorobowy wypłacany jest, jeżeli w danym roku kalendarzowym pracownik przebywał już ponad 33 dni na zwolnieniu lekarskim (14 dni w przypadku osób powyżej 50 r.ż.).

[alert-info]Zwolnienie lekarskie jest podstawą do wypłaty wynagrodzenia lub zasiłku chorobowego.[/alert-info]

Jeżeli kolejne zwolnienie lekarskie upoważnia do wypłaty wynagrodzenia bądź zasiłku chorobowego w innej wysokości, to za dni gdy występuje nakładanie się zwolnień lekarskich należy wypłacić wynagrodzenie lub zasiłek w wysokości obowiązującej z drugiego zwolnienia.

Jednakże w dobie elektronicznych zwolnień, praktycznie nie dochodzi do przypadków nakładania się okresów zwolnień lekarskich. Wynika to z faktu, że lekarz wystawiający e-ZLA ma wgląd do przypisanych do danego pacjenta zwolnień lekarskich, również tych wystawianych przez innych lekarzy. Co istotne, lekarz nie ma możliwości weryfikacji danych osobowych innego lekarza wystawiającego poprzednie e-ZLA.

[alert-info]Lekarz wystawiający e-ZLA ma wgląd w termin obowiązywania poprzednich i aktualnych zwolnień lekarskich, wystawionych również przez innych lekarzy.[/alert-info]

Wynagrodzenie z tytułu niezdolności do pracy wypłacane jest w następującej wysokości:

100% podstawy wymiaru:

jeżeli niezdolność do pracy przypada w okresie ciąży;
jeżeli przyczyną niezdolności jest wpadek w drodze do lub z pracy;
jeżeli pracownik poddał się badaniom dla dawców komórek, tkanek i narządów lub poddał się zabiegowi ich pobrania;

80% podstawy wymiaru - jeżeli niezdolność spowodowana jest chorobą lub odosobnieniem w związku z chorobą zakaźną (przy czym pracodawca może ustalić wyższe wynagrodzenie z tego tytułu);
70% podstawy wymiaru - w przypadku leczenia szpitalnego (dotyczy tylko zasiłku chorobowego).

Podsumowując, nie ma przeciwwskazań, aby następowało nakładanie się zwolnień lekarskich. Jednakżę w dobie e-ZLA sytuacje takie rzadko mają miejsce. Dodatkowo istnieje również możliwość wystawienia zwolnienia lekarskiego o więcej niż jeden dzień w przód w przypadku wizyty u lekarza w okresie posiadania wcześniejszego zwolnienia lekarskiego. Ważne, żeby lekarz wystawiający zwolnienie lekarskie kierował się zasadami wystawiania zwolnienia lekarskiego i zasadami orzekania o niezdolności do pracy. W innym razie wystawione przez lekarza zwolnienie nie może być podstawą do wypłaty wynagrodzenia lub zasiłku chorobowego.#polecamy#

Question 6

działa bardziej efektywnie.

Accepted Answer

Nie istnieje jeden BIG

Biura informacji gospodarczej to instytucje gromadzące dane o niespłaconych zobowiązaniach zarówno osób fizycznych, jak i przedsiębiorców.

Biura są prowadzone na podstawie przepisów Ustawy o udostępnianiu informacji gospodarczych i wymianie danych gospodarczych. Warto pamiętać, że BIG nie jest jednostką państwową ani samorządową – są to prywatne podmioty, które w ramach swojej działalności zajmują się gromadzeniem i udostępnianiem informacji o zadłużeniach.[alert-info]Przepis art. 4 ustawy o udostępnianiu informacji gospodarczych i wymianie danych gospodarczych
„Udostępnianie informacji gospodarczych osobom trzecim nieoznaczonym w chwili przeznaczania tych informacji do udostępniania następuje wyłącznie za pośrednictwem biura informacji gospodarczej, chyba że przepisy prawa przewidują inny tryb udostępniania danych”.[/alert-info]Nie istnieje jedno centralne biuro informacji gospodarczej. Obecnie w Polsce działa kilka różnych biur, które wymieniają się uzyskanymi informacjami. Wpis do jednego BIG będzie zazwyczaj skutkował ujawnieniem informacji we wszystkich innych biurach, zarówno w Polsce, jak i na terenie Unii Europejskiej, Konfederacji Szwajcarskiej lub w państwach członkowskich Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA) – stronach umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym. Może okazać się zatem, że niezapłacony rachunek telefoniczny w Polsce stanie się przeszkodą do uzyskania kredytu w zupełnie innym regionie Europy.

Dane o zadłużeniach nie trafiają do BIG przypadkowo. Każdy wierzyciel może przekazać do biura informacje o swoich dłużnikach, jeżeli tylko zawrze z BIG umowę o udostępnienie informacji gospodarczych.
Do BIG informacje są przekazywane przez:

banki;
kasy pożyczkowe;
spółdzielnie mieszkaniowe;
przedsiębiorców (np. firmy telekomunikacyjne);
Zakład Ubezpieczeń Społecznych;
samorządy lokalne (np. w związku z niezapłaconymi mandatami za przejazd komunikacją miejską).

#zobacztez#

Wpis do BIG - tylko długi powyżej 200 zł

Z uwagi na doniosłe skutki wpisu w BIG, żaden wierzyciel nie może przekazywać do BIG informacji w sposób nieograniczony i niezweryfikowany. Ustawa regulująca działanie BIG wskazuje warunki, jakie muszą zostać spełnione, aby zadłużenie zostało wpisane do rejestru.

W przypadku osób fizycznych – konsumentów (osób, których zadłużenie nie jest związane z ich pracą zawodową czy prowadzoną działalnością gospodarczą), wierzyciel może przekazać informacje tylko wówczas, gdy:

zobowiązanie powstało w związku z określonym stosunkiem prawnym, w szczególności z tytułu umowy o kredyt konsumencki;
łączna kwota wymagalnych zobowiązań dłużnika będącego konsumentem wobec wierzyciela wynosi co najmniej 200 złotych;
zobowiązania są wymagalne od co najmniej 30 dni;
upłynął co najmniej miesiąc od wysłania przez wierzyciela listem poleconym albo doręczenia dłużnikowi będącemu konsumentem do rąk własnych, na adres do doręczeń wskazany przez dłużnika będącego konsumentem, a jeżeli nie wskazał takiego adresu – na adres miejsca zamieszkania, wezwania do zapłaty, zawierającego ostrzeżenie o zamiarze przekazania danych do biura, z podaniem firmy i adresu siedziby tego biura;
nie upłynęło 6 lat od dnia wymagalności zobowiązania, a w przypadku roszczeń stwierdzonych prawomocnym orzeczeniem sądu lub innego organu powołanego do rozpoznawania spraw danego rodzaju albo orzeczeniem sądu polubownego, jak również roszczeń stwierdzonych ugodą zawartą przed sądem albo sądem polubownym albo ugodą zawartą przed mediatorem i zatwierdzoną przez sąd nie upłynęło 6 lat od dnia stwierdzenia roszczenia.

[alert-info]W przypadku konsumentów wierzyciel może przekazać do biura informacje o zadłużeniach wynoszących więcej niż 200 zł i wymagalnych od co najmniej 30 dni. Jeżeli zobowiązanie jest starsze niż 6 lat, wpis do BIG jest niemożliwy.[/alert-info]Przykład 1.

Pan Jacek zawarł z lokalnym przedsiębiorcą umowę, zgodnie z którą przedsiębiorca zamontował w jego mieszkaniu nowe grzejniki. Pan Jacek zapłacił zaliczkę w wysokości 2000 zł, a pozostałą kwotę 3000 zł miał zapłacić w ciągu 2 tygodni od dnia montażu. Po miesiącu i kilku bezskutecznych telefonach przedsiębiorca wysłał listem poleconym wezwanie do zapłaty, które pozostało bez odpowiedzi. Po miesiącu od dnia wysłania wezwania przedsiębiorca może przekazać informacje o zadłużeniu do BIG.

Wpisowi do BIG podlegają również przedsiębiorcy. W ich przypadku warunki do wpisu zostały nieco zmodyfikowane:

zobowiązanie powstało w związku z określonym stosunkiem prawnym, w szczególności z tytułu umowy związanej z wykonywaniem działalności gospodarczej;
łączna kwota wymagalnych zobowiązań dłużnika niebędącego konsumentem wobec wierzyciela wynosi co najmniej 500 złotych;
zobowiązanie jest wymagalne od co najmniej 30 dni;
upłynął co najmniej miesiąc od wysłania przez wierzyciela listem poleconym albo doręczenia dłużnikowi niebędącemu konsumentem do rąk własnych wezwania do zapłaty zawierającego ostrzeżenie o zamiarze przekazania danych do biura, z podaniem firmy i adresu siedziby tego biura.

Osoba, która została poszkodowana wskutek działania nieuczciwego przedsiębiorcy (np. w związku z niewykonaną umową zlecenia czy niezapłaconym wynagrodzeniem za pracę), może również złożyć wniosek o wpis przedsiębiorcy do BIG na wskazanych powyżej warunkach. Biuro służy również do sprawdzania informacji o przyszłych kontrahentach – na przykład osoba planująca zakup mieszkania może w ten sposób sprawdzić sytuację finansową dewelopera.[alert-info]Każdy ma prawo dostępu do danych go dotyczących. BIG może pobrać opłatę za udostępnienie danych.[/alert-info]

Jak usunąć wpis w BIG?

Jeżeli zobowiązanie nie zostanie spłacone, może figurować w BIG nawet przez 10 lat. Najprostszym sposobem na usunięcie danych z BIG będzie zatem uregulowanie należności będącej podstawą wpisu.[alert-info]Osoba, której dane figurują w BIG, może wnieść do biura sprzeciw dotyczący nieaktualności, nieprawdziwości, niekompletności lub przekazania, lub przechowywania niezgodnie z ustawą informacji gospodarczych mających status informacji aktualnych. W sprzeciwie dłużnik powinien wskazać okoliczności przemawiające za usunięciem jego danych albo ich poprawieniem. Wniesienie sprzeciwu powoduje wstrzymanie ujawniania informacji na okres 30 dni.[/alert-info]Jeżeli zobowiązanie nie zostało uregulowane, dłużnik może zwrócić się do wierzyciela z wnioskiem o usunięcie jego danych (przykładowo, strony mogą zawrzeć ugodę dotyczącą warunków spłaty zobowiązania i usunięcie wpisu będzie jednym z postanowień ugody).

Wierzyciel ma obowiązek zawiadomienia BIG w ciągu 14 dni od dnia:

częściowego lub całkowitego wykonania zobowiązania albo jego wygaśnięcia;
uzyskania informacji, że przekazane dane są nieprawdziwe;
uzyskania informacji, że dane uległy zmianie.

Jeżeli wierzyciel stwierdzi, że zobowiązanie nie istniało, ma on obowiązek zawiadomienia BIG niezwłocznie, nie później niż w terminie 14 dni od dnia powzięcia informacji.
Dysponentem danych w BIG jest wierzyciel, a nie samo biuro.

Question 7

Jestem studentem II roku psychologii. Na początku roku podjąłem się pracy na postawie umowy o pracę – trwała ona 2 miesiące. Właśnie wróciłem od lekarza – dowiedziałem się, że „świecę się w systemie na czerwono”, czyli nie jestem ubezpieczony. Na studiach nie wykupiłem ubezpieczenia, ponieważ byłem zgłoszony do ubezpieczeń przez mamę. Czy rodzic powinien ponownie zgłosić studenta do ubezpieczeń, gdy ten w trakcie nauki podjął się pracy?

Accepted Answer

W świetle Ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych ubezpieczona powinna być każda osoba, która się uczy – aż do ukończenia 26. roku życia. Takim osobom przysługuje ubezpieczenie finansowane ze środków publicznych. Uczniowie oraz studenci spełniający powyższe kryteria najczęściej są ubezpieczeni „przy rodzicu” albo z uczelni.

W przypadku gdy uczeń bądź student ukończy 26. rok życia, powinien złożyć wniosek w dziekanacie uczelni/szkoły o zgłoszenie go do ubezpieczenia zdrowotnego. Ten rodzaj ubezpieczenia zapewnia opiekę publiczną i zdrowotną osobom zarejestrowanym.

Czy prawdą jest, że rodzic powinien ponownie zgłosić studenta do ubezpieczeń, w przypadku gdy ten w trakcie nauki podjął się wykonywania pracy? Odpowiedź na to pytanie nie jest oczywista.

Rodzice zgłaszający, najczęściej u swoich pracodawców, dzieci do ubezpieczenia zdrowotnego często błędnie zakładają, że czynią to jednorazowo. Domniemują, że ich dzieci będą objęte ubezpieczeniem zdrowotnym nieprzerwanie do dnia ukończenia przez ich potomstwo 26. roku życia. Nie jest to prawda. Jeżeli student lub uczeń podejmuje się wykonywania pracy, a jego pracodawca/zleceniobiorca zgłosi go do ubezpieczeń ZUS, to w momencie zakończenia umowy traci on prawo do ubezpieczenia zdrowotnego.

W związku z tym w przypadku gdy umowa o pracę lub zlecenie osoby uczącej się do 26. roku życia wygaśnie, rodzic powinien ponownie zgłosić studenta do ubezpieczeń.

#polecamy#

Question 8

Jestem zatrudniona na umowę o pracę na czas nieokreślony i przebywam obecnie na urlopie macierzyńskim do października włącznie. W marcu dostałam wypowiedzenie z powodu likwidacji zakładu i tym samym będę otrzymywać zasiłek z ZUS-u. Czy mogę złożyć wniosek do ZUS-u o urlop wychowawczy gdy doszło do likwidacji zakładu pracy w trakcie trwania mojego urlopu macierzyńskiego ?

Accepted Answer

Według art. 186 Kodeksu pracy prawo do urlopu wychowawczego w wymiarze 36 miesięcy posiadają wyłącznie osoby zatrudnione.

Przepisy jasno określają, że prawo do urlopu wychowawczego przysługuje tylko osobom zatrudnionym na podstawie umowy o pracę z zastrzeżeniem minimalnego okresu zatrudnienia, który wynosi 6 miesięcy. Co istotne, do sześciomiesięcznego okresu pracy wliczają się również okresy zatrudnienia u poprzednich pracodawców. Kodeks pracy jasno wskazuje, że pracownik chcący skorzystać z urlopu wychowawczego musi złożyć pisemny wniosek o jego udzielenie swojemu pracodawcy. Tym samym, jeśli w trakcie urlopu macierzyńskiego doszło do likwidacji miejsca pracy, nie można uznać, że to ZUS jako płatnik zasiłków przejmie rolę nowego pracodawcy. Potwierdzeniem powyższego stanowiska jest również fakt, że okres przebywania na urlopie wychowawczym wlicza się do sumarycznego okresu zatrudnienia, od którego zależą uprawnienia pracownicze.

Podsumowując, po rozwiązaniu umowy o pracę nie przysługuje urlop wychowawczy, gdy doszło do likwidacji zakładu pracy w trakcie trwania urlopu macierzyńskiego. W takiej sytuacji po ustaniu zatrudnienia można zgłosić się do PUP w celu uzyskania praw do publicznej opieki zdrowotnej, jednak dopiero po zakończeniu pobierania zasiłku macierzyńskiego z ZUS-u – otrzymywanie tego świadczenia uniemożliwia rejestrację w urzędzie pracy.

#polecamy#

Question 9

W styczniu przebywałam na zwolnieniu lekarskim przez 3 dni. Aktualnie zarabiam 3200 zł brutto. Ile będzie wynosiło moje wynagrodzenie zasadnicze w miesiącu choroby?

Accepted Answer

Pracownik, który w danym miesiącu przebywał na zwolnieniu lekarskim, za okres choroby co do zasady otrzyma wynagrodzenie chorobowe lub zasiłek chorobowy. Natomiast wynagrodzenie zasadnicze zostanie proporcjonalnie pomniejszone.

Ustalenie wynagrodzenia zasadniczego w miesiącu, w którym pracownik przebywał na zwolnieniu lekarskim, zawsze wygląda tak samo, bez względu na to, czy pracownikowi przysługuje wynagrodzenie chorobowe, czy zasiłek.

Ustalając wynagrodzenie zasadnicze w miesiącu choroby, należy dokonać trzech prostych obliczeń.

1. W pierwszej kolejności należy kwotę wynagrodzenia zasadniczego brutto (kwota z umowy) podzielić przez 30 dni:

3200,00 zł / 30 dni = 106,67 zł

[alert-info]Dzielnik 30 jest stały i nie zależy on od liczby dni przypadającej w miesiącu choroby.[/alert-info]

2. Otrzymaną kwotę mnożymy przez liczbę dni zwolnienia chorobowego pracownika. W omawianym przypadku są to 3 dni:

106,67 zł x 3 dni = 320,01 zł

3. W ostatnim kroku należy od wynagrodzenia zasadniczego brutto odjąć kwotę ustaloną za czas nieobecności:

3200,00 zł - 320,01 zł = 2879,99 zł

Otrzymana kwota 2879,99 zł stanowi wynagrodzenie brutto za dany miesiąc. Od tej kwoty w standardowy sposób należy odjąć składki ZUS oraz podatek dochodowy.

Korzystając z kalkulatora wynagrodzeń, łatwo ustalić, że wynagrodzenie netto za ten miesiąc wyniesie 2117,48 zł.

Oczywiście wynagrodzenie zasadnicze za miesiąc choroby zostanie również powiększone o kwotę wynagrodzenia lub zasiłku chorobowego.#polecamy#

Question 10

. Rola przedstawicieli pracowników ograniczona jest do reprezentowania pracowników w ściśle określonych sytuacjach wskazanych w przepisach prawa. Jak wyglądają konsultacje z przedstawicielami pracowników?

Accepted Answer

Konsultacje z przedstawicielami pracowników - kiedy są obowiązkowe?

Pracodawca ma obowiązek konsultowania bądź zawierania porozumień z przedstawicielami pracowników tylko wówczas, gdy wynika to z określonych przepisów prawa.

Współdziałanie pracodawcy z przedstawicielami pracowników dotyczy:

porozumienia w sprawie zawieszenia w całości lub w części przepisów prawa pracy określających prawa i obowiązki stron (art. 91 § 2 kp);
konsultacji w imieniu pracowników z pracodawcą warunków stosowania telepracy (art. 676 § 4 kp);
porozumienia w sprawie możliwości wprowadzenia przerywanego systemu czasu pracy (art. 139 § 3 kp);
konsultacji wykazu prac w warunkach szczególnie uciążliwych lub szczególnie szkodliwych dla zdrowia oraz monotonnych i w ustalonym z góry tempie (art. 145 § 2 kp);
porozumienia w sprawie możliwości przedłużenia okresu rozliczeniowego i wprowadzenia ruchomego rozkładu pracy (art. 150 § 3 kp);
konsultacji wykazu prac, które powinny być wykonywane przez co najmniej dwie osoby, w celu zapewnienia asekuracji (art. 225 § 2 kp);
konsultacji działań związanych z bezpieczeństwem i higieną pracy (art. 23711a kp);
powołania komisji bezpieczeństwa i higieny pracy (art. 23712 § 1 kp);
uzgodnienia w imieniu pracowników z pracodawcą warunków korzystania z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych (art. 8 ust. 2 Ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych);
uzgodnienia w imieniu pracowników z pracodawcą zamiaru i zasad przeprowadzenia zwolnień grupowych (art. 2 ust. 7 Ustawy o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników);
zadań związanych z pracą w zespole powypadkowym (§ 5 ust. 2 Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 1 lipca 2009 r. w sprawie ustalania okoliczności i przyczyn wypadków przy pracy);
zawarcia w imieniu pracowników z pracodawcą umowy o utworzenie pracowniczego programu emerytalnego (art. 11 ust. 3 Ustawy o pracowniczych programach emerytalnych).

#zobacztez#

Wybory przedstawiciela pracowników

Przepisy prawa nie określają, w jaki sposób powinien nastąpić wybór przedstawicieli pracowników. Ustawodawca nie wskazuje również liczby przedstawicieli w zakładzie ani nie określa, czy w danym zakładzie pracy do wszystkich czynności, które wymagają uzgodnień lub konsultacji z przedstawicielem pracowników, wystarczy jedna osoba, czy też dla każdej czynności powinien zostać wybrany inny przedstawiciel. Przepisy nie określają również, czy przedstawiciel pracowników musi być powołany na stałe, czy też może być wybierany w razie potrzeby.

W związku z tym zarówno wszystkie kwestie związane z powołaniem przedstawiciela pracowników, jak i zasady jego działania powinny zostać uregulowane w procedurze wewnętrznej zakładu pracy (w regulaminie pracy, regulaminie wyborów przedstawicieli pracowników lub innym wewnętrznym dokumencie).

Funkcja przedstawiciela pracowników to funkcja społeczna – przepisy nie przewidują w zamian dodatkowego wynagrodzenia. Pełnienie tej funkcji nie wiąże się również z żadnymi przywilejami, w szczególności nie przysługuje ochrona przed wypowiedzeniem lub rozwiązaniem umowy o pracę.

Przykład regulaminu wyborów

Przedstawiciel pracowników wybierany jest w celu współdziałania z pracodawcą w przypadkach wymaganych przepisami prawa, w szczególności dokonywania w imieniu pracowników uzgodnień i konsultacji w zakresie prowadzonej przez pracodawcę działalności socjalnej, konsultacji w zakresie zwolnień grupowych oraz wszystkich działań związanych z bezpieczeństwem i higieną pracy, a także innych zadań w zakresie problematyki wskazanej w przepisach prawa.
Przedstawiciel pracowników wybierany jest na czteroletnią kadencję. Termin przeprowadzenia wyborów ogłasza pracodawca w formie elektronicznej (lub w innej formie przyjętej u pracodawcy).
Przedstawiciel pracowników wykonuje swoje zadania w ramach czasu pracy i otrzymanego wynagrodzenia.
Kadencja przedstawiciela pracowników może zostać skrócona wskutek:
- ustania stosunku pracy,
- zrzeczenia się funkcji w formie pisemnej,
- odwołania na podstawie przeprowadzonego głosowania w sprawie odwołania przedstawiciela pracowników – wniosek o odwołanie przedstawiciela pracowników musi złożyć pracodawcy grupa co najmniej 25% pracowników.
Pracodawca powiadamia wszystkich pracowników o potrzebie przeprowadzenia wyborów przedstawicieli w formie elektronicznej (lub w innej przyjętej u pracodawcy formie).
Kandydatem na przedstawiciela pracowników może być każdy pracownik (z wyjątkiem pracodawcy i głównego księgowego).
Wybory są: równe (wyborcy biorą udział w wyborach na równych zasadach), bezpośrednie (przedstawiciel pracowników wybierany jest bezpośrednio spośród kandydatów) i tajne (wybory odbywają się w głosowaniu tajnym).
Prawo wybierania ma każdy pracownik bez względu na sposób nawiązania stosunku pracy i czas jego trwania. Głosować można tylko osobiście.
Wybory przeprowadza się na koszt pracodawcy, w czasie pracy i w miejscu wyznaczonym przez pracodawcę.
Wybory przedstawicieli przeprowadza komisja wyborcza, w skład której wchodzi 3 pracowników powołanych przez pracodawcę.
Komisja wykonuje czynności wskazane w niniejszym regulaminie w czasie pracy.
Wybory zarządza pracodawca, wskazując miejsce i termin ich przeprowadzenia.
Pracownicy zgłaszają swoją kandydaturę na przedstawiciela pracowników do przewodniczącego komisji wyborczej w terminie i miejscu wskazanym przez pracodawcę, na piśmie.
Kandydat wyraża zgodę na kandydowanie, składając oświadczenie (według określonego wzoru).
Komisja wyborcza sporządza listę kandydatów ułożoną alfabetycznie, którą udostępnia pracownikom poprzez rozesłanie informacji drogą elektroniczną nie później niż w dniu wyborów, na godzinę przed ich rozpoczęciem.
Komisja wyborcza przygotowuje karty do głosowania. Na karcie do głosowania umieszcza się imiona i nazwiska kandydatów oraz pieczęć pracodawcy.
Pracownik poświadcza odbiór karty do głosowania, składając swój podpis na liście osób uprawnionych do głosowania. Listę osób uprawnionych do głosowania sporządza komisja wyborcza.
Oddanie głosu następuje poprzez wrzucenie karty do głosowania do urny wyborczej.
Wybory są ważne, gdy weźmie w nich udział co najmniej 50% wszystkich uprawnionych do głosowania pracowników.
Przedstawicielem pracowników zostaje kandydat, który uzyskał co najmniej 50% ważnych głosów.
Komisja wyborcza ustala wyniki głosowania i sporządza protokół z głosowania.
Jeżeli żaden z kandydatów nie uzyskał wymaganej liczby głosów, komisja wyborcza sporządza protokół z przeprowadzonego głosowania oraz drogą elektroniczną informuje pracowników o przeprowadzeniu ponownego głosowania, określając jego termin i miejsce.
Komisja wyborcza po ustaleniu wyników głosowania oraz sporządzeniu protokołu z głosowania wydaje zaświadczenie o wyborze przedstawiciela pracowników.
O wyniku wyborów komisja informuje pracodawcę i pracowników w formie przyjętej u danego pracodawcy.

Podsumowując, pracodawca ma obowiązek konsultowania bądź zawierania porozumienia z przedstawicielem pracowników tylko wówczas, gdy wynika to wyraźnie z przepisów prawa. Procedura wyboru nie została jednak sformalizowana w żadnych przepisach. Regulacje dotyczące wyborów mogą być wprowadzone w zakładzie w formie przyjętej u danego pracodawcy. Przedstawiciele pracowników w związku z pełnioną funkcją w zakładzie pracy nie otrzymują dodatkowego wynagrodzenia, przepisy nie wyposażyły ich także w żadne specjalne uprawnienia.

#polecamy#

Question 11

Komornik sądowy, wszczynając postępowanie egzekucyjne i dokonując zajęcia (np. zajęcia wynagrodzenia czy zajęcia rachunku bankowego), działa na podstawie tytułu wykonawczego dostarczonego mu przez wierzyciela. Może się zdarzyć, że komornik popełni błąd i na przykład dokona zajęcia, pomimo spłaty długu przez wierzyciela. Prawo nie pozostawia stron postępowania egzekucyjnego bez należytego remedium – każda strona lub inna osoba, której prawa zostały postępowaniem komornika naruszone, ma prawo do złożenia skargi na czynności komornika.

Accepted Answer

#dopobrania#

Skargę może wnieść też wierzyciel

Skarga na czynności komornika jest podstawowym środkiem przysługującym osobom poszkodowanym niewłaściwym działaniem komornika sądowego.[alert-info]Skarga na czynności komornika przysługuje nie tylko dłużnikom – skargę może złożyć również wierzyciel oraz każda inna osoba, której prawa zostały naruszone działaniem komornika.[/alert-info]Prawo do skargi przysługuje wszystkim osobom poszkodowanym – nie tylko dłużnikom, lecz również wierzycielom (na przykład w sytuacji, w której komornik niewłaściwie dokonał zajęcia danego składnika majątkowego dłużnika, co w rezultacie uniemożliwiło wierzycielowi odzyskanie długu), a nawet osobom trzecim, o ile ich prawa zostały w toku postępowania naruszone.[alert-info]Art. 767 § 1 Kodeksu postępowania cywilnego„Na czynności komornika przysługuje skarga do sądu rejonowego, jeżeli ustawa nie stanowi inaczej. Dotyczy to także zaniechania przez komornika dokonania czynności. Skargę rozpoznaje sąd właściwy ze względu na siedzibę kancelarii komornika”.[/alert-info]Uchybienia komornika sądowego mogą polegać zarówno na działaniu (np. niewłaściwym zajęciu), jak i na zaniechaniu (np. wspomnianym powyżej niedokonaniu zajęcia) – z tego powodu środek w postaci skargi na czynności komornika sądowego znajduje szerokie zastosowanie w praktyce.

#zobacztez#

Skarga na czynności komornika - jak wnieść?

Sporządzenie skargi wymaga dokładnego przeanalizowania, jakie czynności zostały przez komornika podjęte w sprawie i jakie czynności skarżący uważa za nieprawidłowe. Co oczywiste, twierdzenia skarżącego powinny zostać poparte dowodami, na przykład w postaci dokumentów (np. wydruków z rachunku bankowego, korespondencji prowadzonej z wierzycielem, potwierdzeń przelewów, potwierdzeń wpłat w urzędzie pocztowym itp.).[alert-info]Skarga na czynności komornika sądowego powinna zostać wniesiona w formie pisemnej. Skarżący może sporządzić skargę osobiście albo skorzystać ze wzoru skargi dostępnego na stronie internetowej Ministerstwa Sprawiedliwości.[/alert-info]Skarga powinna zostać sporządzona w formie pisemnej. Skarżący może skorzystać z formularza skargi, który jest dostępny na stronie internetowej Ministerstwa Sprawiedliwości. Komornik sądowy przy pierwszej czynności egzekucyjnej ma obowiązek doręczenia dłużnikowi formularza skargi. Wzór skargi na czynności komornika znajduje się również poniżej.

Skarga podlega opłacie sądowej, która obecnie wynosi 50 zł.[alert-info]Skarga musi zostać wniesiona w terminie siedmiu dni liczonych od dnia dokonania czynności albo od dnia, w którym strona została zawiadomiona o dokonaniu tej czynności.[/alert-info]Przykład 1.

Przeciwko Janowi Kowalskiemu toczy się postępowania egzekucyjne. Jan Kowalski nie wiedział o tym postępowaniu, nie wiedział również o żadnych czynnościach podejmowanych przez komornika sądowego. Postępowanie zostało wszczęte 3 listopada 2019 roku. Komornik uzyskał informację o posiadanych przez Jana rachunkach bankowych 1 grudnia 2019 roku i przesłał do banku dokumenty dotyczące zajęcia rachunku. 15 grudnia 2019 roku bank dokonał zajęcia. Następnego dnia, tj. 16 grudnia 2019 roku, Jan Kowalski logując się do systemu bankowości internetowej powziął informację o dokonanym zajęciu. Termin do wniesienia skargi będzie zatem liczony od 16 grudnia.

Skarga musi zostać skierowana do sądu rejonowego, przy którym działa komornik sądowy. Informację o właściwym sądzie skarżący znajdzie w danych komornika prowadzącego postępowanie egzekucyjne. Co istotne, skarga musi zostać wniesiona za pośrednictwem komornika prowadzącego postępowanie.[alert-info]W treści skargi dłużnik powinien wskazać, jaką czynność komornika skarży oraz określić, czego się domaga (tj. czy domaga się jej zmiany, uchylenia, czy dokonania innej czynności). Skarga powinna również zawierać uzasadnienie.[/alert-info]Po otrzymaniu skargi komornik może ją uwzględnić w całości albo przekazać ją wraz z aktami sprawy do sądu celem rozpoznania sprawy. Komornik może uwzględnić skargę tylko w całości – jeżeli chciałby zgodzić się z zarzutami skarżącego tylko w części, musi przekazać sprawę do sądu rejonowego.

Sąd rejonowy powinien rozpoznać skargę w terminie jednego tygodnia, liczonego od daty jej wpływu do sądu.

#polecamy#

Question 12

. Zasady przyznawania świadczeń zostały uregulowane w Ustawie z dnia 22 maja 2009 roku o nauczycielskich świadczeniach kompensacyjnych. Jakie warunki należy spełnić, aby móc ubiegać się o świadczenia kompensacyjne? Podpowiadamy w artykule!

Accepted Answer

Świadczenia kompensacyjne – komu przysługują?

Aby nabyć prawo do świadczenia kompensacyjnego, należy spełnić łącznie trzy warunki.

Pierwszym z nich jest ukończenie odpowiedniego wieku. W myśl art. 4.3 świadczenia kompensacyjne przysługują nauczycielowi, który ukończył (lub ukończy) w latach:

2009–2014 – 55 lat;
2015–2016 – 55 lat w przypadku kobiet i 56 lat w przypadku mężczyzn;
2017–2018 – 55 lat w przypadku kobiet i 57 lat w przypadku mężczyzn;
2019–2020 – 55 lat w przypadku kobiet i 58 lat w przypadku mężczyzn;
2021–2022 – 55 lat w przypadku kobiet i 59 lat w przypadku mężczyzn;
2023–2024 – 55 lat w przypadku kobiet i 60 lat w przypadku mężczyzn;
2025–2026 – 56 lat w przypadku kobiet i 61 lat w przypadku mężczyzn;
2027–2028 – 57 lat w przypadku kobiet i 62 lat w przypadku mężczyzn;
2029–2030 – 58 lat w przypadku kobiet i 63 lat w przypadku mężczyzn;
2031–2032 – 59 lat w przypadku kobiet i 64 lat w przypadku mężczyzn.

#zobacztez#

Oprócz odpowiedniego wieku, nauczyciel w celu nabycia uprawnień do świadczenia kompensacyjnego powinien legitymować się okresami składkowymi i nieskładkowymi wynoszącymi 30 lat, w tym powinien posiadać łącznie 20 lat pracy w wymiarze co najmniej ½ obowiązkowego wymiaru zajęć w placówkach edukacyjnych, w skład których wchodzą:

publiczne i niepubliczne przedszkola;
szkoły publicznych i niepubliczne o uprawnieniach szkół publicznych;
publiczne i niepubliczne placówki kształcenia ustawicznego;
młodzieżowe ośrodki wychowawcze, młodzieżowe ośrodki socjoterapii;
specjalne ośrodki szkolno-wychowawcze oraz specjalne ośrodki wychowawcze dla dzieci i młodzieży wymagających stosowania specjalnej organizacji nauki, metod pracy i wychowania;
ośrodki rewalidacyjno-wychowawcze umożliwiające dzieciom i młodzieży, w tym dzieciom i młodzieży z niepełnosprawnościami sprzężonymi, z których jedną z niepełnosprawności jest niepełnosprawność intelektualna, realizację obowiązku szkolnego i obowiązku nauki;
placówki zapewniające opiekę i wychowanie uczniom w okresie pobierania nauki poza miejscem stałego zamieszkania.

Ostatnim warunkiem niezbędnym do otrzymania świadczenia jest rozwiązanie lub wygaśnięcie stosunku pracy. Rozwiązanie umowy powinno nastąpić na wniosek interesanta. Prawa do świadczenia kompencjacyjnego nie traci się również, jeżeli:

stosunek pracy został rozwiązany na skutek:

całkowitej lub częściowej likwidacji szkoły;
zmian organizacyjnych powodujących zmniejszenie liczby oddziałów w szkole lub zmiany planu nauczania uniemożliwiające dalsze zatrudnienie.

stosunek pracy wygasł w związku z:

upłynięciem 6-miesięcznego okresu pozostawania w stanie nieczynnym;
odmową przez nauczyciela pozostającego w stanie nieczynnym podjęcia pracy w pełnym wymiarze zajęć na czas nieokreślony lub na okres, na który została zawarta umowa w tej samej szkole, na tym samym lub innym stanowisku, pod warunkiem posiadania przez nauczyciela wymaganych kwalifikacji.

Ile wynosi świadczenie kompensacyjne?

Wysokość świadczenia kompensacyjnego jest ustalana indywidualnie. Zgodnie z art. 5 ustawy kwotę należnego świadczenia kompensacyjnego otrzymuje się dzieląc podstawę obliczenia emerytury, ustalonej zgodnie z art. 25 Ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych przez średnie dalsze trwanie życia dla osób w wieku 60 lat.[alert-info]Wysokość świadczenia kompensacyjnego nie może być niższa od wysokości najniższej emerytury. Oznacza to, że od 1 marca 2019 roku przyznane świadczenie kompensacyjne nie może być mniejsze niż 1100 zł.[/alert-info]Świadczenie kompensacyjne podlega okresowej waloryzacji na zasadach i w terminach przewidzianych w ustawie o emeryturach i rentach z FUS.

Jakie dokumenty należy złożyć, aby otrzymać świadczenie kompensacyjne?

W celu ustalenia prawa do świadczenia kompensacyjnego, zainteresowany powinien złożyć w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych następujące dokumenty:

wniosek o nauczycielskie świadczenie kompensacyjne ENSK;
informację o okresach składkowych i nieskładkowych ERP–6;
dokumenty potwierdzające:

okresy wykonywania pracy nauczycielskiej;
okresy pracy, prowadzenia działalności gospodarczej, służby wojskowej, pobierania zasiłku dla bezrobotnych, urlopu wychowawczego, nauki w szkole wyższej;
wynagrodzenie osiągane przed 1 stycznia 1999 roku.

W przypadku pozytywnego rozpatrzenia decyzji w sprawie świadczenia kompensacyjnego przez ZUS, prawo do tego świadczenia przyznawane jest od miesiąca złożenia wniosku.

Świadczenie kompensacyjne pełni rolę wcześniejszej emerytury dla nauczycieli i jest przyznawane na wniosek zainteresowanego, po spełnieniu wszystkich wymaganych warunków. Osoby ubiegające się o to świadczenie powinny jednak pamiętać, aby wniosek złożyć nie wcześniej niż 30 dni przed dniem, w którym spełniły wszystkie warunki do świadczenia lub w którym mają zamiar przejść na to świadczenia, wcześniejsze złożenie wniosku może bowiem skutkować decyzją odmowną.

#polecamy#

Question 13

Jestem zatrudniony na podstawie umowy zlecenie. Moje wynagrodzenie wynosi 15,50 zł za godzinę oraz prowizję od sprzedaży. Z tego co się orientuję, w tym roku minimalna stawka godzinowa wynosi 17,00 zł. Czy zatem moje wynagrodzenie powinno być wyższe?

Accepted Answer

Od 2017 roku obowiązuje minimalna stawka godzinowa, która obejmuje:

Kogo nie obowiązuje minimalna stawka godzinowa?

Co ważne, w przepisach znajduje się zapis o tym, że stawka godzinowa nie obowiązuje w przypadku, kiedy wynagrodzenie zleceniobiorcy zostało określone w umowie jako prowizyjne. To znaczy, kiedy wynagrodzenie zleceniobiorcy zależy wyłącznie od wyników jego pracy. Najczęściej taki sposób wynagradzania obowiązuje w branży handlowej.

Jednak warto zauważyć, że w Pana przypadku prowizja od sprzedaży jest tylko jednym z elementów wynagrodzenia. Tym samym można przyjąć, że stawka godzinowa Pana obowiązuje, a co za tym idzie - również minimalna stawka godzinowa.

Jak ustalić, czy minimalna stawka godzinowa jest spełniona?

Jak zatem ustalić, czy zleceniodawca wywiązuje się z zapewnienia minimalnej stawki godzinowej?

Należałoby w każdym miesiącu w pierwszym kroku wyliczyć wynagrodzenie miesięczne (w oparciu o określoną w umowie zleceniu stawkę wynagrodzenia godzinowego), następnie powiększyć je o otrzymaną w danym miesiącu prowizję i na koniec podzielić przez liczbę przepracowanych w danym miesiącu godzin. Po wykonaniu tego obliczenia możemy dokonać porównania wyniku z określoną przepisami minimalną stawką wynagrodzenia godzinowego.

Co ważne, jeśli w danym miesiącu zleceniobiorca nie wypracuje wystarczająco wysokiej prowizji, aby razem z wynagrodzeniem godzinowym uzyskać kwotę minimalnej stawki godzinowej, zleceniodawca ma obowiązek wyrównać jego wynagrodzenie do minimalnej kwoty stawki godzinowej.

Ile wynosi minimalna stawka godzinowa w 2020 roku?

Minimalna stawka godzinowa na umowie zlecenie nie jest jedną bezwzględną wartością. Jest ona co roku waloryzowana, ponieważ zależy od wysokości minimalnego wynagrodzenia obowiązującego w danym roku. W 2020 r. minimalna stawka godzinowa wynosi 17,00 zł, a minimalne wynagrodzenie na umowie o pracę 2600 zł brutto.

#polecamy#

Question 14

. O czym warto wiedzieć? Poznaj przykładowe CV studenta bez doświadczenia!

Accepted Answer

Dlaczego dokumenty aplikacyjne są tak ważne?

Zanim przedstawimy przykładowe CV studenta bez doświadczenia, warto podkreślić, dlaczego przygotowanie dokumentów aplikacyjnych może być tak ważne.

Przede wszystkim jest to najczęściej nasz pierwszy kontakt z rekruterem. Na ich podstawie zaczyna więc on budować sobie pierwsze wrażenie o nas. To dlatego ważny jest układ, zawarte informacje i dopasowanie do odbiorcy.

O tym ostatnim z wymienionych warto dodać kilka słów. Nasze dokumenty aplikacyjne powinniśmy dostosować do ogłoszenia o pracę. Dzięki temu już od pierwszych chwil pokażemy nasze zaangażowanie i chęć podjęcia zatrudnienia właśnie u danego pracodawcy.

Rekruterom zależy na takim pracowniku, który wie, co chce robić i gdzie, dzięki czemu mniej prawdopodobne jest, że szybko zrezygnuje, a cały proces poszukiwań trzeba będzie powtórzyć.

Poza tym list motywacyjny, o który także często proszą pracodawcy, może być dla nas doskonałą okazją do tego, przy przekonać ich, że choć nie mamy doświadczenia zawodowego, powinni wziąć oni naszą kandydaturę pod uwagę.

Dokumenty aplikacyjne niemal w każdym przypadku są ważne, jednak niezwykle istotne są w przypadku poszukiwania pierwszego zatrudnienia.

#zobacztez#

Brak doświadczenia zawodowego w CV

Przygotowując CV, musimy pamiętać, że doświadczenie zawodowe to nie tylko zatrudnienie podjęte na podstawie umowy o pracę. Studenci odbywają praktyki zawodowe, które z całą pewnością mogą wpisać do tej części życiorysu. Istotne mogą być także zajęcia dodatkowe, za które nie otrzymywali oni wynagrodzenia, jednak dzięki nim rozwijali swoje umiejętności.

Jeśli jednak tak czy inaczej doświadczenie jest niewielkie lub nie ma go wcale, warto w centralnej części umieścić nasze wykształcenie. Jeśli pomijamy doświadczenie, warto w celu zawodowym na górze CV wspomnieć o tym, że dopiero zaczynamy swoją drogę.[alert-info]Jeśli korzystamy z wzorów i przykładów CV, pamiętajmy, by nie kopiować z nich wszystkiego, ale traktować je jedynie jako inspirację do tworzenia.[/alert-info]

Jak więc może wyglądać przykładowe CV studenta bez doświadczenia? Forma jest właściwie dowolna, pamiętaj jednak o tym, by nie przekraczać strony (maksymalnie dwóch) A4, być konsekwentnym oraz stworzyć dokument przejrzysty i estetyczny. W internecie dostępnych jest mnóstwo szablonów, które pomogą w kwestii wizualnej.

Co z treścią? Jakie informacje może zawierać?

Przykład 1.

Przedstawiamy przykładowe informacje, które może zawrzeć w CV osoba starająca się o pracę w redakcji portalu muzycznego.

Dane osobowe
Anna Kowalska
annakowalska@adres.com.pl
tel. 123 456 679

Cel zawodowy
Jestem studentką dziennikarstwa i prowadzę blog muzyczny. Choć nie mam udokumentowanego doświadczenia zawodowego, od lat ćwiczę swój warsztat. Posiadane umiejętności chcę wykorzystać w nowoczesnej redakcji, która stawia na rozwój.

Wykształcenie
2018–obecnie: Uniwersytet Wrocławski, Dziennikarstwo i Komunikacja Społeczna, specjalność: Dziennikarstwo muzyczne

Doświadczenie zawodowe
2016–obecnie: Blog muzyczny „ABC XYZ”, autorka, obowiązki: tworzenie recenzji płyt i koncertów, kontakt z mediami i zespołami, wywiady z artystami.
2016–2018: „Gazeta Szkolna” Liceum im. XYZ, redaktor naczelna, obowiązki: przeprowadzanie wywiadów, tworzenie reportaży, tworzenie artykułów wstępnych, czuwanie nad pracą redakcji, pomoc w składzie i dystrybucji.

Umiejętności
Łatwość w posługiwaniu się słowem
Dogłębny research i weryfikowanie informacji
Transkrypcja nagrań
Obsługa programu InDesign
Obsługa programu do montażu wywiadów

Zainteresowania
Polska muzyka alternatywna
Literatura faktu (reportaże, biografie)
Poprawność językowa
Content marketing

#polecamy#

Question 15

Gdy zamierzamy założyć własną działalność gospodarczą, na początku naszej drogi stania się przedsiębiorcami, czeka nas podjęcie bardzo ważnych decyzji, także tej dotyczącej form prawnych jej prowadzenia. Trafny wybór jest w tym przypadku niezwykle istotny, jako że specyfika prawna prowadzenia działalności bezpośrednio łączy się z kosztami jej założenia, oczekiwania na rejestrację, wysokość składek ZUS, a w dalszej kolejności również z kwotami, jakie będziemy przeznaczać na jej prowadzenie i tym, czy osobiście będziemy odpowiadali za każde zobowiązanie wobec przedsiębiorstwa.

Accepted Answer

Pierwszym krokiem musi być zastanowienie się nad tym, czy będziemy prowadzić ją sami, czy też razem ze wspólnikiem. Jeśli nosimy się z zamiarem prowadzenia firmy solo, to jeśli chodzi o formalności związane z jej założeniem znajdujemy się w bardzo korzystnej sytuacji. Jednoosobową działalność gospodarczą zakłada się najszybciej, bo zaledwie w ciągu jednego dnia, a do tego najprościej. Musimy tylko wypełnić wniosek zgłoszeniowy Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej, za którego pośrednictwem następuje zgłoszenia utworzenia działalności do Urzędu Skarbowego, ZUSu oraz do Głównego Urzędu Statystycznego. Dużą zaletą tej formy prawnej jest to, że nie potrzebujemy kapitału zakładowego i mamy okazję prowadzić księgowość uproszczoną.

Poza jednoosobową działalnością gospodarczą do wyboru mamy także spółkę jawną, która należy do jednych z najprostszych form prowadzenia działalności. Jej określenie wynika z tego, że nazwa firmy musi zawierać nazwiska lub nazwy wszystkich wspólników. Łączą się z nią niskie koszty funkcjonowania i prowadzenie prostej księgowości. Zakładając ją, nie musimy posiadać minimalnego kapitału założycielskiego, więc mamy czas na pełne rozwinięcie finansowych skrzydeł. Warto pamiętać, że wszyscy wspólnicy tworzący spółkę jawną, solidarnie odpowiadają za związane z nią finansowe zobowiązania swym majątkiem.

Kolejną formą prowadzenia działalności, jaką możemy wybrać, jest spółka cywilna, która uznawana jest za najpopularniejszą postać prawną, co wynika przede wszystkim w jej niezbyt kłopotliwym zakładaniu. Może być założona przez minimum dwóch wspólników, którzy przy zawieraniu umowy podejmują zobowiązanie do wniesienia do niej wkładów pieniężnych bądź niepieniężnych, jak przykład nieruchomości. Podatek dochodowy płacony jest w niej jedynie od osób fizycznych, a więc płacony przez wspólników. Może ona ulec przekształceniu w każdą spółkę handlową.

Prawne formy prowadzenia działalności - jakie wyróżniamy?

Następną prawną formą przedsiębiorstwa jest spółka partnerska, która może jednak zostać założona przez określoną grupę zawodową, którą są wolne zawody. Zakładając ją, unikamy jednocześnie płacenia podatku dochodowego. Jej członkowie są odpowiedzialni za zobowiązania spółki, lecz nie ponoszą odpowiedzialności za zaniedbania, czy też szkody powstałe w związku z wykonywaniem fachu przez wspólników.

Jeszcze innym istotnym rodzajem spółki jest ta nazywana komandytową. Jest ona typem spółki osobowej charakteryzujący się tym, że za wszelkie zobowiązania jej dotyczące, odpowiada w sposób nieograniczony co najmniej jeden ze wspólników, którego określa się komplementariuszem. Kolejną rzeczą w niej obowiązującą, jest ograniczona odpowiedzialność co najmniej jednego wspólnika noszącego miano komandytariusza. Zakładając ją, nie musimy posiadać kapitału zakładowego, a także nie będziemy rozliczać podatku dochodowego. Mamy za to obowiązek prowadzić pełną księgowość.

Innym przykładem typu przedsiębiorstwa jest niezwykle popularna na terenie naszego kraju spółka z ograniczoną odpowiedzialnością. Jej ciekawą specyfikę doskonale zdradza nazwa, która trafnie sugeruje, iż w pewnych sytuacjach jej członkowie mogą uniknąć finansowej odpowiedzialności za niedopełnione zobowiązania. Za spółkę odpowiadają swoimi majątkami, jedynie członkowie zarządu spółki. Pozostali wspólnicy ponoszą odpowiedzialność ograniczoną, gdy wykażą, że we właściwym czasie zgłosili wniosek o ogłoszeniu upadłości spółki bądź że jego niezgłoszenie nie nastąpiło z ich winy. Koszt jej założenia nie należy do najniższych, jako że oscyluje wokół 2000 złotych. Musimy liczyć się również z obowiązkiem wniesienia kapitału zakładowego, którego minimalną kwotą jest 5000 złotych.

Naszym wyborem może być również spółka akcyjna, którą uważa się za najbardziej odpowiednią, gdy zamierzamy wejść na giełdę. Tym samym wybierana jest zazwyczaj przez doświadczonych przedsiębiorców, którzy posiadają już nierzadko kilka równoległych biznesów. Jej formuła opiera się na obiegu akcji, które są w posiadaniu poszczególnych wspólników nazywanych akcjonariuszami. Jako kapitał zakładowy muszą oni wpłacić aż 100 tysięcy złotych.

Ostatnią formą prawną, jaką mamy do wyboru, jest spółka komandytowo-akcyjna, typ przedsiębiorstwa łączący w sobie cechy spółki komandytowej oraz akcyjnej. Podstawą jej funkcjonowania jest tak zwany statut, który uznaje się za podstawę umowy założycielskiej spółki. Musi on zostać podpisany przez wszystkich komplementariuszy, a akcjonariusze mają obowiązek wyrazić pisemną zgodę na jej powstanie jak i treść statutu. Jej założenie podobnie jak w przypadku spółki akcyjnej łączy się z niemałą kwotą, ponieważ należy do niej wnieść 50 tysięcy złotych kapitału zakładowego. Nieodmiennie należy prowadzić w niej pełną księgowość.

Question 16

Nawet kiedy bardzo cenimy sobie atmosferę naszego miejsca pracy i świetnie nam się współpracuje z zespołem, trudno poczuć się w pełni swobodnie, jeśli mamy kiepskie relacje z szefem. Zdarza się, że samo pojawienie się przełożonego sprawia, że czujemy się podenerwowani, pojawia się stres i wszystkiego nam się odechciewa. Jak wyglądają relacje z szefem? Co możemy zrobić, kiedy czujemy, że nas nie lubi? Czy możemy naprawić tę relację? Podpowiadamy w niniejszym artykule!

Accepted Answer

Znaczenie atmosfery

Dla wielu z nas atmosfera w miejscu pracy ma niemal kluczowe znaczenie. Z racji tego, że spędzamy w nim tyle czasu, chcemy jak najbardziej zminimalizować stres, który nie tylko działa negatywnie na naszą produktywność czy skupienie, lecz także sprawia, że cierpieć może cały nasz organizm. Dobra atmosfera jest z całą pewnością jednym z czynników motywacyjnych dla pracowników.

Nawet jeżeli warunki pracy są świetne, doskonale dogadujemy się ze współpracownikami, nie możemy narzekać właściwie na nic, sama myśl o tym, że szef za nami nie przepada, może być powodem do zdenerwowania i stresu i czymś, co będzie nas stopowało w działaniach.

Jednak to, że mamy kiepskie relacje z szefem, nie musi oznaczać, że od razu musimy rezygnować ze stanowiska. Być może można je naprawić, szczególnie jeśli lubimy naszą pracę. Jak się zachować, kiedy mamy wrażenie, że nasz przełożony za nami nie przepada?

#zobacztez#

Kiepskie relacje z szefem – kiedy?

Jeżeli coraz częściej dopada nas poczucie, że mamy kiepskie relacje z szefem i wpływa to negatywnie na naszą pracę czy samopoczucie, warto tę sytuację dokładnie przeanalizować. Przede wszystkim zastanówmy się, dlaczego w ogóle myślimy, że przełożony za nami nie przepada? Czy chodzi o jego zachowanie, a może o to, w jaki sposób przydziela nam zadania?

Choć sygnałów nie należy ignorować, przekonajmy się, czy na pewno jest to niechęć, czy my coś nadinterpretujemy. Zdarzyć się bowiem może, że szef powie nam: „Termin wykonania tego raportu to wtorek”, a w naszej głowie zabrzmi to jak: „Jeśli nie zrobisz tego do wtorku, wszyscy poniesiemy konsekwencje, masz to koniecznie wykonać, bo cię zwolnię”. Błędne odczytanie czyichś intencji nie jest wcale niemożliwe.

Dlatego też przyjrzyjmy się tej relacji. Podpytajmy delikatnie innych współpracowników, co sądzą o zachowaniu szefa. Zastanówmy się też, czy nie robimy czegoś, co może wzbudzić niechęć.

Zdarza się, że kiepska relacja z szefem skutkuje tym, że nie dostajemy żadnych poważnych, wymagających zadań, trafia do nas wszystko, co łatwe i czego właściwie nie na się zepsuć. Tak jakby przełożony nie miał zaufania do naszych kompetencji – uważał, że proste zadania nie sprawią nam problemu, ale obawia się przekazać nam coś, co jest naprawdę istotne.

Jesteśmy tylko ludźmi, nasze charaktery się różnią i także z takiej niezgodności mogą wyniknąć konflikty. Być może jesteśmy bardzo głośni, energiczni, lubimy dużo mówić, a szef jest bardzo spokojny i konkretny – bądź odwrotnie? Warto przyjrzeć się zachowaniu obu stron.

Konflikty wynikać mogą także z niezrozumienia. Coś co jest oczywistością dla nas, może nie być tym samym dla drugiej strony – szczególnie kiedy pracujemy w wielopokoleniowej firmie. Dzisiaj na rynku pracy mamy aż cztery pokolenia, które często wykonują swoje obowiązki inaczej, ale to nie znaczy, że gorzej.

Problem może pojawić się na przykład, kiedy znacznie młodszy od szefa pracownik traktuje go niemal jak rodzica, który będzie pomagał i nakierowywał w każdej sytuacji. Konflikt i kiepskie relacje z szefem mogą mieć miejsce również, gdy przełożony jest młodszy. Bywa to trudne dla starszej osoby, która nie do końca radzi sobie z tym, że ktoś, kto mógłby być jej dzieckiem, „rządzi nią”.

Jak radzić sobie ze złymi relacjami w pracy?

Niechęć przełożonego może być męcząca i zniechęcająca, jednak nie zawsze od razu chcemy rezygnować z pracy. Tak jak już wspominaliśmy, niejednokrotnie zdarza się, że naprawdę lubimy nasze stanowisko i firmę, a jedynym stresującym czynnikiem są właśnie kiepskie relacje z szefem. Co możemy zrobić, by sobie z nimi poradzić?

Przede wszystkim po przyjrzeniu się tej relacji i odnalezieniu przyczyny, zastanówmy się, czy możemy podjąć od razu jakieś kroki, by coś zmienić. Jeżeli szef uwielbia konkrety, a my zazwyczaj bardzo długo dążymy do sedna, warto tak konstruować swoje wypowiedzi, by przełożony był jak najbardziej zadowolony.

Jeśli czujemy, że szef nie ufa naszym kompetencjom, pokażmy mu, że naprawdę się staramy i wiemy, co robimy. Wykonujmy wszystkie zadania jak najlepiej, wykazujmy inicjatywę, pomagajmy innym w rozwiązywaniu problemów i pokażmy, że można na nas liczyć.

Krokiem do zmiany nastawienia może być rozmowa, najlepiej w cztery oczy, w której podzielimy się z szefem naszymi wątpliwościami. Nie chodzi o to, by się użalać, ale przedstawić konkretne argumenty na to, że chcemy coś zmienić, wiemy, jak to zrobić i że zależy nam na naprawie naszych stosunków.

Zamiast rozpowiadać wszystkim dookoła, że szef się na nas uwziął, postarajmy się wziąć sprawy w swoje ręce i postarać się naprawić to, co zepsute. Oczywiście zdarza się, że nic nie jest w stanie pokonać niechęci i będziemy zmuszeni do zastanowienia się nad zmianą pracy – w końcu w miejscu, gdzie relacje z szefem są kiepskie, mamy mniejsze szanse na rozwój czy awanse. Jednak zanim podejmiemy ostateczną decyzję, przekonajmy się, czy nie możemy sobie sami z tym poradzić.

#polecamy#

Question 17

Rynek usług finansowych oferuje Polakom rozmaite rozwiązania, dzięki którym można uzyskać pieniężne wsparcie. Naszą sytuację poprawia fakt, że zarabiamy coraz więcej i stać nas na regulowanie należności, jakie wiążą się z takimi zobowiązaniami. Staliśmy się dla banków i firm pożyczkowych wiarygodnymi, a przede wszystkim wypłacalnymi klientami. Mamy jednak coraz większe wymagania, dlatego dzisiaj niejeden kredyt gotówkowy oferowany jest na elastycznych warunkach. To dosłownie finansowe wsparcie "szyte na miarę" indywidualnych potrzeb. Sprawdź, czy tylko kredyt gotówkowy jest dzisiaj opłacalny? Jakie jeszcze finansowe wsparcie można uzyskać bez większego problemu?

Accepted Answer

Co to jest kredyt gotówkowy w banku?

Kredyt gotówkowy to dotąd najczęściej nabywany produkt, jaki oferowany jest przez instytucję bankową. To zobowiązanie na dowolny cel, które udzielane jest na preferencyjnych warunkach. Cechą wyróżniającą kredyt gotówkowy jest wysoka wartość, długi czas trwania umowy z bankiem, ale również konkretne ograniczenia. Należy pamiętać, że instytucja bankowa zawsze weryfikuje zdolność kredytową potencjalnego klienta. Sama procedura przyznania kredytu trwa od kilku dni do nawet kilku tygodni, a podstawą są raporty BIK, zgodnie z którymi weryfikowana jest zarówno wypłacalność, jak i wiarygodność kredytobiorcy. To w raportach uwzględnione są wszelkie inne zobowiązania, jakie posiada klient, ale również historia ich spłat. Jeśli kredytobiorca nie spłaca należnych rat w terminie albo jest dłużnikiem, raczej nie ma szans na kredyt gotówkowy. Co więcej, analizowane są także dochody klientów banku oraz źródło ich generowania.
Zaletą jest natomiast to, że bank chętnie udziela kredyty na dowolny cel, zupełnie nie ingeruje w sposób wydawania udzielonych środków przez kredytobiorcę.

Kredyt gotówkowy a chwilówka

Czym charakteryzuje się chwilówka?

Można śmiało potwierdzić, że chwilówka staje się konkurencyjna dla typowych kredytów gotówkowych. To szybka pożyczka, którą zaciąga się przez internet i to przy spełnieniu minimum formalności. Firmy pożyczkowe najczęściej weryfikują jedynie dane z dowodu osobistego, dzięki czemu decyzja o udzieleniu pożyczki może być wydana nawet w 15 minut od wysłania przez pożyczkobiorcę wniosku elektronicznego. Środki są zaś przelewane natychmiast, również w nocy i w weekendy.
Chwilówka wykazuje sporo walorów, jeśli porównamy ją z najpopularniejszym dotąd zobowiązaniem finansowym, jakim jest kredyt gotówkowy. Brak generowanych raportów BIK, a nawet brak konieczności przedstawiania zaświadczeń o zarobkach, sprawia, że taką pożyczkę mogą zaciągać osoby bez płynności finansowej, a nawet dłużnicy. Nie bez powodu mówi się, że chwilówka jest świetnym produktem oddłużeniowym i sposobem na uzyskanie finansowego wsparcia, kiedy kolejny bank odmawia udzielenia kredytu.
Ograniczeniem, który może zniechęcać przed zaciągnięciem chwilówki, jest to, że takie zobowiązanie oferuje najczęściej niskie wartości finansowe - maksymalnie 10 000 złotych. Jego spłata musi nastąpić szybko, przeciętnie w ciągu kilku kolejnych miesięcy. Niektóre pożyczki tego rodzaju są też wysoko oprocentowane, przez co stają się nieopłacalne. Uwagę należy zwracać też na koszty związane z opóźnianiem spłaty comiesięcznych rat. Właśnie na takich zabiegach firmy pożyczkowe zarabiają najwięcej.

Co lepsze, kredyt gotówkowy czy chwilówka?

Nie da się jednoznacznie wskazać lepszego produktu finansowego. Pewne jest natomiast, że każdy należy nabywać rozsądnie. Łatwy dostęp do dodatkowych środków w ramach wzięcia chwilówki może okazać się "ostatnią deską ratunku", ale może też przyczynić się do tzw. pętli zadłużenia i jeszcze większych problemów finansowych.
Kredyt gotówkowy to zaś zobowiązanie, którego warunki zaciągania są o wiele bardziej restrykcyjne. Wnioski o takie wsparcie powinny więc składać jedynie osoby, które posiadają odpowiednią zdolność kredytową. Pamiętajmy, że każda odmowa zostaje rejestrowana w raportach BIK, co nie wpływa korzystnie na historię kredytową i wiarygodność potencjalnego kredytobiorcy.
Wybór konkretnego zobowiązania zawsze powinien być podyktowany indywidualnymi preferencjami, potrzebami, ale też możliwościami finansowymi w zakresie regularnej spłaty każdej osoby, która wymaga wsparcia. Ważny jest cel, wysokość raty, okres współpracy z bankiem czy też wszelkie dodatkowe koszty, jakie wiążą się z zaciągnięciem kredytu albo chwilówki.

Jak wybrać najlepszy kredyt gotówkowy albo chwilówkę?

Przed podjęciem ostatecznej decyzji o wyborze konkretnego zobowiązania, zawsze warto porównać co najmniej kilka ofert. Doskonałym sposobem na to są rankingi publikowane w sieci. Trzeba analizować te niezależne, obiektywne i aktualne, bez względu na to, czy chcemy wziąć chwilówkę, czy też kredyt gotówkowy. Ranking to zestawienie najważniejszych kryteriów finansowych produktów, dzięki czemu łatwo udaje się oszacować ich atrakcyjność i opłacalność. Korzystnie działa również sprawdzenie danej oferty w kalkulatorze kredytowym. Pamiętajmy jednak, że te narzędzia nie stanowią ostatecznej oferty, bo ta przedstawiana jest klientowi zawsze po wysłaniu wniosku o kredyt bądź chwilówkę.

Question 18

Najpopularniejszą na świecie aplikacją służącą do uzyskania zdalnego połączenia jest Teamviewer. Jak twierdzą producenci programu, w ciągu jednej godziny jest on pobierany na całym świecie 30 tys. razy. To jednocześnie największa i najszybsza sieć, która umożliwia zdalne połączenie. Oto, co musisz wiedzieć o tej aplikacji, jeśli już z niej skorzystasz lub zamierzasz zacząć to robić.

Accepted Answer

Zdalny dostęp, czyli właściwie co?

Możliwość uzyskania zdalnego dostępu do komputerów i sieci jest jedną z funkcji programu Teamviewer. Co to właściwie oznacza? Wyobraź sobie, że przygotowałeś na swoim urządzeniu ważny projekt. Kolejnego dnia pojechałeś do klienta do odległego miasta, żeby mu go zaprezentować. Na miejscu okazało się, że plik zapisałeś na komputerze stacjonarnym i zapomniałeś skopiować go na laptopa. Takie sytuacje się zdarzają i wcale nie muszą oznaczać, że nie dotrzymasz ustalonego terminu. Właśnie w takich przypadkach niezbędny jest Teamviewer, za pomocą którego zdalnie połączysz się ze swoim komputerem i otrzymasz dostęp do pulpitu, a tym samym do wszystkich zasobów urządzenia. Na takie sytuacje musisz być jednak przygotowany – żeby połączenie było możliwe, należy wcześniej zainstalować Teamviewer na obu urządzeniach, pomiędzy którymi chcesz rozpocząć połączenie.

teamviewer

Teamviewer – jak używać?

Aplikacja ma wersję instalacyjną i przeglądarkową. Pobierz program i zainstaluj go na obu urządzeniach, pomiędzy którymi chciałbyś uzyskać zdalne połączenie. Po uruchomieniu instalatora masz kilka możliwości:

Jak widzisz, aplikację możesz uruchomić bez jej instalacji na dysku. Po włączeniu program wyświetli twój numer ID i hasło. Żeby partner mógł uzyskać dostęp do twojego urządzenia, musisz mu podać te dane. Jeśli chcesz połączyć się z jego sprzętem, to musisz wprowadzić jego ID, a następnie podać hasło. Możesz wybrać tryb:

zdalne sterowanie,
transfer pliku.
Jak widzisz, korzystanie z tej funkcji jest dosyć proste. Zdalne połączenie to nie jedyna funkcja aplikacji Teamviewer. Kolejnym rozwiązaniem jest Meeting, czyli organizowanie spotkań online. Z lewego menu w aplikacji wybierz Meeting, a następnie podaj:
ID meetingu (otrzymasz go od organizatora),
swoją nazwę.

teamviewer

Następnie wybierz „Dołącz do meetingu”. Innym sposobem na dodanie się do spotkania jest kliknięcie linku, który otrzymasz od twórcy spotkania. Może on również wymagać podania hasła, żeby do niego dołączyć. Sam możesz rozpocząć prezentację, rozmowę video lub rozmowę telefoniczną.

W aplikacji możesz również planować spotkania, a także nimi zarządzać. Jak widzisz, została ona zrealizowana w taki sposób, aby jej obsługa była łatwa, a jednocześnie dawała wiele możliwości.

Teamviewer dla firm

Jak wspomnieliśmy, aplikacja może być wykorzystywana prywatnie i komercyjnie. W ofercie Home.pl dostępne są trzy wersje programu:

Business – przeznaczony dla jednego użytkownika, możliwa jest jedna sesja jednocześnie.
Premium – dla wielu użytkowników, ale również możliwa jest jedna sesja jednocześnie.
Corporate – dla wielu użytkowników i do 3 sesji.

Najnowsza wersja programu oznaczona jest numerem 14. Zapewnia ona lepszą jakość połączenia niż poprzednie. Pojawiła się w niej również możliwość rozszerzonego grupowania urządzeń i automatyzowania powtarzalnych procesów.
Istotne funkcje aplikacji, które mogą ci się przydać:

możliwość udostępniania ekranu iOS,
zdalne drukowanie dokumentów (systemem na obu urządzeniach musi być Windows),
połączenie z ekranami UHD bez utraty jakości,
dobra alternatywa dla VPN,
możliwość łączenia się m.in. z komputerem z urządzenia mobilnego oraz urządzenia mobilnego z innym urządzeniem mobilnym,
wsparcie dla ponad 30 języków,
konsola do intuicyjnego zarządzania kontaktami.

Teamviewer to aplikacja, która sprawdzi się zarówno w użytkowaniu prywatnym, jak i komercyjnym. Korzystanie z niej jest dosyć proste, a dzięki kolejnym aktualizacjom program daje coraz większe możliwości.

Question 19

Dochód i przychód to określenia, których używanie zwykle traktuje się dość swobodnie. Trudno się temu dziwić – większość obywateli nie musi na co dzień martwić się rozróżnianiem tych pojęć. Warto jednak mieć świadomość istniejących między nimi różnic. Jest to wiedza, która przydaje się nie tylko w sytuacjach urzędowo-biznesowych. Przyjrzyjmy się obu tym pojęciom.

Accepted Answer

Przypuśćmy, że prowadzimy sondę uliczną, przepytując przechodniów z różnic między przychodem a dochodem. Czego się wówczas dowiemy? Dla wielu osób granica między tymi dwoma pojęciami będzie mglista, inne natomiast stwierdzą, że można ich używać wymiennie. Trudno się dziwić takim wypowiedziom, jeśli pochodzą one od osób pracujących na etacie. Znajomość różnicy między przychodem a dochodem nabiera większego znaczenia, kiedy w grę wchodzi prowadzenie lub współprowadzenie finansów firmy. Nie oznacza to oczywiście, że rozróżnianie obu tych pojęć jest dla reszty świata zupełnie nieistotne. Nic bardziej mylnego!

Przychód a dochód – różnica

przychód a dochód

Zacznijmy od przychodu, ponieważ stąd łatwiej nam będzie poprowadzić dalsze porównanie. Zgodnie z najprostszą definicją, przychodem nazywamy korzyść materialną uzyskaną m.in. w wyniku prowadzenia działalności gospodarczej, stosunku pracy, posiadania nieruchomości, pracy nakładczej czy dokonania transakcji. Zwykle chodzi jednak o łączny wpływ netto ze sprzedaży różnego rodzaju dóbr lub wykonania usług w ramach konkretnego okresu rozliczeniowego. Może to być jednakowo standardowy miesiąc, kwartał, rok obrachunkowy, a nawet dzień. Co istotne, choć przychód nie jest równoznaczny z faktyczną sytuacją finansową konkretnej osoby lub firmy, nadal zobowiązuje do uregulowania podatku dochodowego. Przychód określa się mianem kwoty należnej – to od niego tak naprawdę rozpoczyna się procedura finansowa.

Już na tym etapie czytelnik sam może sobie odpowiedzieć na pytanie, czym jest dochód. Sięgając po najprostsze wyjaśnienie, jest to różnica między przychodem a wszelkimi kosztami poniesionymi w wyniku procedur skarbowych. To właśnie z tego punktu określić można faktyczną sytuację finansową osoby fizycznej lub przedsiębiorstwa. Mówiąc jeszcze prościej, są to zarobione pieniądze, które spokojnie można wydawać zgodnie z własnym uznaniem, potrzebami, a przede wszystkim zdrowym rozsądkiem. Jeżeli natomiast koszty przewyższą przychody, dochodem nazwiemy poniesioną stratę.
Rozróżniamy dwa rodzaje dochodu: dochód brutto i dochód netto. Ten pierwszy jest całością wynagrodzenia, wraz z wszystkimi środkami, z których będziemy musieli uregulować składki ZUS oraz zaliczki na podatek dochodowy. Dochodem netto określamy natomiast naszą sytuację finansową po odjęciu powyższych elementów. Mówiąc wprost, są to pieniądze, które pozostają nam „na czysto”.

Dochód brutto — jak wyliczyć?

przychód a dochód

W celu wyliczenia dochodu brutto najłatwiej posłużyć się prostym rachunkiem: przychody – koszty uzyskania przychodu = dochód brutto. Proste, prawda? To jednak dopiero początek. Znając podstawę, można przejść do szczegółów.

Warunkiem zaistnienia dochodu jest uzyskanie przychodów, które przekroczą koszty. Przedsiębiorcy mają wpływ na poziom kosztów, jakie ponosi ich firma, wpisując wszelkie wydatki wynikające z działalności do kosztów księgowych. Jest to działanie, które nie tylko pomniejsza dochód, ale przede wszystkim jest sposobem na obniżenie podatku dochodowego. Prawo daje przedsiębiorcy jedynie ogólny zarys wydatków, które mogą zostać wpisane w poczet kosztów firmowych. Koszty, które można odliczyć od podatku przede wszystkim, muszą być związane z prowadzoną działalnością (ten punkt daje księgowemu dość spore pole do popisu) i zostać właściwie udokumentowane (patrz poprzedni nawias). Nie może to być zatem wydatek związany z prywatnymi przyjemnościami bądź celami, które nijak mają się do spraw przedsiębiorstwa. Poniesiony koszt musi mieć na celu zapewnienie firmie przychodów. Co do zasady, od podatku nie odliczymy noclegu, usług gastronomicznych (w tym alkoholu) ani kosztów reprezentacji. Przedsiębiorca nie odpisze od podatku prezentów wręczanych pracownikom lub kontrahentom, jeżeli nie są one jego produkcji. Odliczy natomiast koszty związane z zakupem odzieży ochronnej i posiłków regeneracyjnych dla pracowników, gdyż przekładają się one na podniesienie jakości pracy, a co za tym idzie, wpływają na przychody firmy.
Księgowi dzielą koszty na dwie grupy: bezpośrednie i pośrednie. Pierwsza kategoria związana jest z wydatkami, które mają bezpośredni wpływ na uzyskane przychody (np. zakup surowców do produkcji), druga wiąże się z ponoszeniem kosztów niezbędnych do funkcjonowania firmy (np. rachunki, czynsze, usługi księgowe itd.)

Z kosztami uzyskania przychodu do czynienia mają nie tylko właściciele firm, ale także osoby zatrudnione na bazie umowy o pracę, umowy o dzieło i umowy zlecenia. W przypadku trzech ostatnich form zatrudnienia, obliczenie dochodu brutto polega na odjęciu ściśle określonych kosztów. Osobę zatrudnioną na etacie obejmuje zryczałtowany koszt uzyskania przychodu w wysokości 111,25 zł lub 139,06 zł. Umowa zlecenie to 20% przychodu, a umowa o dzieło 50% przychodu. W przypadku dziennikarzy, copywriterów i wszystkich innych zawodów, w których następuje przenoszenie praw autorskich do dzieła, stosuje się 50% KUP.

Przychód brutto a netto

przychód a dochód

Definicja pojęć „netto i brutto” uzależniona jest od faktu, czy jesteśmy pracownikami, czy pracodawcami.
Osoba zatrudniona w firmie na podstawie umowy wynagrodzenie netto otrzymuje „do ręki” - jest to jej realny przychód. Wynagrodzenie brutto to natomiast ta nieodżałowana kwota sprzed potrącenia składki ZUS i podatku, którą pracownik widzi jedynie na papierze.

Niezależnie czy pracownik zatrudniony jest w Polsce, czy za granicą (mieszkając tam i pracując), wynagrodzenie brutto zawsze będzie się różniło od netto. Inaczej jest w wyjątkowym przypadku pracy zdalnej, kiedy osoba pracuje w Polsce dla firmy zagranicznej, przyjmując wynagrodzenie na zasadach panujących w danym kraju. W takiej sytuacji przedsiębiorstwo zagraniczne przelewa całość wynagrodzenia na konto pracownika, a dopiero ten zobowiązany jest do uregulowania wszelkich zobowiązań w swoim kraju. Trzecią opcją jest wykonywanie zlecenia dla osoby prywatnej niebędącej przedsiębiorcą. Taki zleceniodawca ze zrozumiałych przyczyn nie prowadzi księgowości, więc suma widniejąca na papierze znajdzie się również na koncie zleceniobiorcy.
W przypadku działalności gospodarczej różnica między brutto i netto opiera się na podatku VAT, o czym pisaliśmy w poprzednich akapitach. Jedynym wyjątkiem w przypadku VAT-owca jest wykonywanie usługi dla klienta z zagranicy, który dostaje od nas fakturę z odwrotnym obciążeniem, bez podatku VAT.
Podobnie jak pracownika, pracodawcy nie omijają składki ZUS i podatek dochodowy. Różnica polega jednak na tym, że w tym przypadku nie wchodzą one w definicję kwoty brutto i netto.

Zamykając „księgowy” temat, pragniemy odesłać naszych czytelników wprost do ekspertów. W swoich poszukiwaniach odpowiedzi na ważne gospodarcze pytania warto skierować się na profesjonalne strony, które nie tylko udzielą nam użytecznych wskazówek, ale również przeprowadzą przez mniej lub bardziej skomplikowane procedury. Jeżeli chcecie dowiedzieć się więcej o przychodzie dochodzie, kwocie brutto i netto, zachęcamy do odwiedzin na stronach Biura Informacji Gospodarczej: https://erif.pl/baza-wiedzy/przychod-a-dochod-jakie-sa-roznice-i-co-warto-wiedziec/ .

Podsumowanie

Chcąc wydobyć esencję z informacji zebranych w niniejszym artykule, możemy sprowadzić je do kilku użytecznych uproszczeń. Tematyka przychodu i dochodu sprowadza się do prostego wzoru matematycznego:
PRZYCHÓD – WSZELKIE KOSZTY JEGO UZYSKANIA (zgodne z art. 23 ustawy o podatku dochodowym) = DOCHÓD
Jeśli chodzi o osobę zatrudnioną w przedsiębiorstwie prywatnym lub państwowym, sprawa jest jeszcze prostsza. Wynagrodzenie brutto to wtedy całość kwoty, którą zarobił pracownik danej firmy, zanim potrącono z niej wszelkie należności. Wynagrodzenie netto to tak zwana kwota „na rękę”, czyli kwota brutto pomniejszona o podatek dochodowy i składkę ZUS.

#polecamy#

Question 20

Mam obecnie 23 lata i w tym miesiącu podpisałem umowę zlecenie na kwotę 180 zł brutto. Wiem, że od 1 sierpnia 2019 r. obowiązuje zwolnienie z PIT dla młodych. Czy oznacza to, że moje wynagrodzenie z tytułu umowy zlecenie będzie zwolnione z podatku?

Accepted Answer

Od 1 sierpnia 2019 roku obowiązuje zwolnienie z PIT dla młodych do 26. roku życia. Dotyczy ono osób, które w ciągu roku kalendarzowego osiągnęły przychód nieprzekraczający 85 528 zł. Co istotne, w 2019 roku limit zwolnionych z podatku przychodów jest proporcjonalnie pomniejszony i wynosi 35 636,67 zł.

Przepisy ustawy o zmianie ustawy o podatku dochodowym, świadczeniach rodzinnych i świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych stosuje się dla osób zatrudnionych w ramach umów o pracę oraz umów zlecenie. Należy jednak pamiętać, że istnieje wyjątek od tych przepisów.

Pracownik, który zdecyduje się na skorzystanie z omawianej ulgi, powinien złożyć u pracodawcy oświadczenie o zwolnieniu z podatku. Obowiązek złożenia oświadczenia dotyczy wyłącznie 2019 roku. Począwszy od 2020 roku, zwolnienie z podatku będzie zachodziło automatycznie, bez konieczności składania wniosku przez pracownika.

Zwolnienia z PIT dla młodych nie stosuje się w przypadku umów zlecenie objętych zryczałtowanym podatkiem dochodowym. Jest to uproszczona forma opodatkowania, w której podatek wylicza się od kwoty brutto wynagrodzenia bez wyznaczania podstawy opodatkowania. Zryczałtowany podatek dochodowy ma zastosowanie między innymi dla umów zlecenie zawartych na małe kwoty, do 200 zł.

Oznacza to, że w przypadku umowy zlecenie zawartej na kwotę 180 zł zwolnienie z PIT nie obowiązuje, a zleceniodawca ma obowiązek pobrania z wynagrodzenia zleceniobiorcy zaliczki na podatek dochodowy i wpłacenia jej do właściwego urzędu skarbowego.

#polecamy#

Najczęstsze pytania

Wyślij znajomemu odnośnik do tego artykułu