Choroba w pierwszym miesiącu pracy a podstawa zasiłku chorobowego
Jeżeli pracownik zachoruje w pierwszym miesiącu pracy, nie zawsze może liczyć na wynagrodzenie za czas choroby, jest to uzależnione od kilku warunków. Zatrudnionemu przez pierwsze 33 dni (lub 14 jeśli mowa o osobie powyżej 50 roku życia) choroby w roku przysługuje prawo do wynagrodzenia chorobowego, wypłacanego ze środków pracodawcy. Natomiast od 34 dnia choroby należy mu się zasiłek chorobowy, który jest finansowany ze środków ZUS. Jaka jest podstawa zasiłku chorobowego przy chorobie w pierwszym miesiącu pracy?
Okres wyczekiwania na zasiłek chorobowy
Prawo do zasiłku chorobowego lub wynagrodzenia chorobowego przysługuje pracownikowi po upływie 30 dni nieprzerwanego ubezpieczenia chorobowego, czyli po upływie 30 dni od zatrudnienia. Jest to tak zwany okres wyczekiwania na zasiłek chorobowy. Do okresu wyczekiwania zalicza się poprzednie okresy ubezpieczenia chorobowego pod warunkiem, że przerwa między nimi nie przekroczyła 30 dni lub była spowodowana:
- urlopem wychowawczym,
- urlopem bezpłatnym,
- odbywaniem czynnej służby wojskowej przez żołnierza niezawodowego.
Zasiłek chorobowy od pierwszego dnia zatrudnienia
Pracownik ma możliwość nabycia prawa do zasiłku chorobowego lub wynagrodzenia chorobowego od pierwszego dnia zatrudnienia, jeżeli pracownik:
- jest absolwentem szkoły lub szkoły wyższej, który został objęty ubezpieczeniem chorobowym (lub przystąpił do tego ubezpieczenia) w ciągu 90 dni od dnia ukończenia szkoły lub uzyskania dyplomu ukończenia studiów wyższych,
- stał się niezdolny do pracy na skutek wypadku w drodze do pracy lub z pracy (albo wypadku przy pracy, z tym że wówczas nie przysługuje wynagrodzenie chorobowe, tylko zasiłek chorobowy z ubezpieczenia wypadkowego),
- posiada wcześniejszy co najmniej 10-letni okres obowiązkowego ubezpieczenia chorobowego, wówczas podlega obowiązkowo ubezpieczeniu chorobowemu,
- jest posłem lub senatorem, który przystąpił do ubezpieczenia chorobowego w ciągu 90 dni od ukończenia kadencji.
Do 10-letniego okresu ubezpieczenia chorobowego zalicza się wszystkie okresy obowiązkowego ubezpieczenia chorobowego, a także okresy obowiązkowego ubezpieczenia społecznego przypadające przed 1 stycznia 1999 r. bez względu na przerwy między nimi.
Okres zasiłkowy wynosi maksymalnie 182 ale istnieją wyjątki od tej reguły.
Art. 8. Zasiłek chorobowy przysługuje przez okres trwania niezdolności do pracy z powodu choroby lub niemożności wykonywania pracy z przyczyn określonych w art. 6 ust. 2 – nie dłużej jednak niż przez 182 dni, a jeżeli niezdolność do pracy została spowodowana gruźlicą lub występuje w trakcie ciąży – nie dłużej niż przez 270 dni.
Podstawa zasiłku chorobowego w pierwszym miesiącu zatrudnienia
Jeżeli niezdolność do pracy powstała przed upływem pierwszego miesiąca kalendarzowego pracy, podstawa zasiłku chorobowego przyjmowana jest w wysokości:
- wynagrodzenia miesięcznego określonego w umowie o pracę, jeżeli wynagrodzenie przysługuje w stałej miesięcznej wysokości,
- wynagrodzenia, które pracownik osiągnąłby, gdyby przepracował pełny miesiąc kalendarzowy, jeżeli pracownik otrzymuje wynagrodzenie zmienne.
Ustalona podstawa zasiłku chorobowego jest pomniejszana się o 13,71% składek finansowanych przez ubezpieczonego. Wynagrodzenie chorobowe przysługuje w wysokości 80% obliczonej w powyższy sposób podstawy.